Column: Bond-nieuws om duizelig van te worden

Als er één partij is met liefde voor James Bond, dan is dat al heel lang niet meer EON Productions. Ook Amazon MGM laat 007 nu al enige maanden bungelen nadat het nieuws van de overname bekend werd; iets waar wij niets voor kopen als er alleen wordt geluld en niet wordt gepoetst. Nee, er is maar één naam waar James Bond en de Bond-fan sinds jaren van op aan kan: platenlabel La-La Land Records. La-La Land weet mij telkens blij te verrassen.

Het lijkt of La-La Land het gemis van James Bond in de bioscoop naadloos weet op te vullen met oude soundtrackreleases. Even resumé: in 2017 begon La-La Land met de eerste Bond-soundtrack Die Another Day (2002). Niet echt iets waar we op zaten te wachten, maar er werd aandacht besteed aan James Bond in het jaar waarin Bond 25 werd aangekondigd voor een release in 2019, Daniel Craig kort daarop zijn vijfde Bond-optreden bekendmaakte en het jaar waarin we afscheid moesten nemen van Roger Moore, van wiens vierde Bond-film Moonraker (1979) we liever een mooie soundtrackuitgave hadden gehoord. Maar wat niet is…

Het jaar daarop was The World Is Not Enough (1999) aan de beurt. Inmiddels was regisseur Danny Boyle aangetrokken en weer ontslagen voor Bond 25 en was de nieuwe regisseur Cary Joji Fukunaga naar voren geschoven en de releasedatum van de nieuwe film naar achteren; van najaar 2019 naar februari 2020. De uitgebreide cd-versie van The World Is Not Enough kwam als een welkome onderbreking. Wat was het fijn eindelijk die lekkere gunbarrelmuziek van David Arnold in zijn geheel te horen.

Gunbarrelmuziek ontbreekt

Wat de gunbarrels betreft, daar hebben de soundtrackmakers van oudsher nooit naar omgekeken. Dr. No (1962) heeft de officiële James Bond Theme die over de gunbarrel zit, maar de originele onbestemde klanken van Monty Norman stonden niet op de betreffende soundtrack. Bij Goldfinger (1964) lijkt het per ongeluk dat het nummer Bond Back in Action Again met de gunbarrelmuziek begint, daarna blijft het tot James & Felix on Their Way to Church (thans Gunbarrel / Cray Cay Landing) uit Licence to Kill (1989) stil wat de gunbarrelmuziek betreft. Dat is een kwart eeuw!

Al die tussenliggende gunbarrelmuziek is pas op latere releases verschenen, met Gunbarrel and Manhunt uit Diamonds Are Forever (1971) naar mijn smaak als hoogtepunt. Nog steeds ontbreken officieel die van Dr. No, From Russia with Love (1963), The Spy Who Loved Me (1977), A View to a Kill (1985), GoldenEye (1995), Quantum of Solace (2008), Skyfall (2021) en Spectre (2015).

Om de zes weken

Terug naar de Bond-releases van La-La Land; die lagen stil tot na No Time to Die (2021). In 2022 werd een doorstart gemaakt met David Arnolds Bond-debuut Tomorrow Never Dies (1997), zodat al zijn drie Brosnan-Bond-scores in uitgebreide en opgepoetste versies beschikbaar kwamen. Hartstikke tof natuurlijk, maar nog steeds werd smachtend uitgekeken naar Moonraker.

Vanaf 2023 zette La-La Land er de vaart achter, want aan het eind van dat jaar werden plots Live and Let Die (1973) en Octopussy (1985) aangekondigd, en in november jongstleden, net zo onverwachts, The Man with the Golden Gun uit 1974 en (eindelijk eindelijk!) Moonraker. Kregen we tussendoor ook nog een opgepoetste versie van Goldfinger ter ere van diens zestigste verjaardag en begin dit jaar dook ineens Michael Kamens Licence to Kill op! La-La Land blijft verrassen.

Zeker nu recentelijk werd aangekondigd dat Goldfinger per 1 juni beschikbaar is op vinyl en dat de LP-versies van The Man with the Golden Gun en Moonraker zullen volgen, plús tussen neus en lippen door de mededeling dat On Her Majesty’s Secret Service (1969) nog deze zomer bij La-La Land op cd verschijnt én dat het platenlabel iedere drie maanden een nieuwe Bond-plaat gaat persen én er tussendoor Bond-cd’s blijven verschijnen, zodat de fan “om de zes weken iets heeft om naar uit te kijken”. Het is Bond-nieuws om duizelig van te worden.

Er blijven wensen over

De Bond-albums moeten een snaar raken, niet alleen bij mij, anders blijft zo’n uitgever er geen werk in steken. En het is van het grootste belang dat alle James Bond-muziek boven water komt. Ondanks dat we het meeste inmiddels echt wel hebben, blijven er nog altijd wensen over. De hoop voor het eind van dit jaar is daarmee gevestigd op jubilarissen A View to a Kill (veertig jaar) en GoldenEye (dertig jaar), twee albums die niet eerder een deluxebehandeling hebben mogen ontvangen en daar hoognodig aan toe zijn. Die andere twee feestvarkens, Thunderball (1965, zestig jaar) en Spectre (tien jaar), mogen uiteraard ook gezellig meedoen, maar zijn minder noodzakelijk.

Met de vaart waarin La-La Land Records blijft produceren, hebben we straks te weinig Bond-films om muziek van te plukken, dus kan Amazon MGM niet achterblijven met films en aanverwante muziek uitbrengen.

Nu de superheldenfilms op hun retour zijn en ook Ethan Hunt afscheid genomen lijkt te hebben met een onbegrijpelijke maar amusante afrekening, lijkt de weg voor James Bond vrijgemaakt om weer even flink huis te houden in de bioscopen. Back from the dead…