Column: De dag die je wist dat zou komen

Nog geen week na mijn Harris Dickinson-weekend, duikt zijn naam plots op tussen de drie kandidaten die volgens Variety meedingen naar de hoofdrol aller hoofdrollen. Daar ben ik blij om, dat hij erbij zit, temeer omdat namen als Aaron Taylor-Johnson en de onvermijdelijke Henry Cavill tot dan toe altijd sterker naar voren kwamen. Maar ik ben tegelijk ook huiverig. Huiverig voor die andere twee namen. De nieuwe James Bond komt nu toch wel heel dichtbij.

Van nature houd ik niet van speculeren over de nieuwe James Bond. Leuk voor de boulevardmagazines, ik neem mijn hobby te serieus om met die onzin mee te gaan. Uiteraard heb ik mij wel eens laten verleiden een naam te noemen. Henry Goulding schoot mij als eerste te binnen, omdat ik die destijds net in een film had gezien. Een naam die ik daarna nooit meer heb horen vallen.

James Bond blijft een hot item, ik heb het altijd al gezegd. De NOS noemt de nieuwe regisseur Denis Villeneuve al om 04:08 uur in een artikel. Van welke andere filmserie is het van belang om midden in de nacht te weten wie de regisseur wordt? Zelfs overdag is niemand daarin geïnteresseerd. Maar James Bond is wereldnieuws. Als Harris Dickinson zich binnenkort in zijn tuxedo hijst om ten overstaan van de complete wereldbevolking een Bollinger te ontkurken, is dat primetime op alle journaals te zien.

Om het in goed Nederlands te verwoorden: het moet een fingerspitzengefühl zijn geweest dat ik de noodzaak zag om tijdens een zonnig weekend naar films met de nieuwe James Bond-acteur te kijken. En vooral met die interesse dat ik hem wel eens wilde zien en horen spelen. Het is sinds twintig jaar geleden Daniel Craig werd gekozen als James Bond zelden gebeurd dat ik het idee had naar een nieuwe James Bond te kijken. En vorig weekend had ik dat gevoel ineens wel.

Uitgemaakte zaak

Ja hallo, er is nog helemaal niets bekendgemaakt en er staan nog twee namen op het lijstje. Maar kom op, die andere twee, dat kan toch niet serieus waar zijn? Die boomlange Aussie en een Spider-Man in pocketformaat?

Nee, als het écht om die drie namen gaat, is het mijns inziens een uitgemaakte zaak en kunnen we opgelucht ademhalen. Ademhalen omdat er een doorstart wordt gemaakt met onze geliefde filmserie én omdat ze de juiste man hebben gekozen. Want dat is hij. Kijk maar naar Babygirl (2024), kijk maar naar Triangle of Sadness (2022). En luister ook vooral naar hem, naar zijn stem. Daar spreekt overtuiging uit.

Het is op het eerste gezicht geen komisch duo: Denis Villeneuve en Harris Dickinson. Maar de regisseur weet waar hij aan werkt, hij is immers een Bond-fan. Dus dat vleugje wittiness komt wel goed. Denk ik. Hoop ik. En ja, we waren toe aan iets luchtigers. De nieuwe Roger Moore is misschien iets te veel van het goede, maar dan op zijn minst de nieuwe Pierce Brosnan, met een Bond die er zin in heeft en het allemaal niet zo serieus neemt.

Daar moeten de schrijvers zich over gaan buigen. Als eerst dat verhaal maar stevig staat, dan kan de humor daarna worden gevonden in de nuances. Bond hoeft geen moppentapper te zijn, het zit hem bij hem in de kwinkslagen, in de luchtige opmerking aan het eind van een enerverende scène, in een enkele blik. ‘Same time tomorrow, Mrs. Bell?’

Ook al ben ik eruit wie het moet worden, spannend blijft het natuurlijk wel. Barbara Broccoli heeft 35 jaar lang mijn aanbevelingen stelselmatig genegeerd, zal zij Amy Pascal gewaarschuwd hebben voor the Dutch guy with the bloody good ideas?

Om zeep geholpen

Terug naar exact twintig jaar geleden. Toen Daniel Craigs naam in het geruchtencircuit circuleerde, geloofde ik daar geen snars van. Die man? Alles behalve een James Bond. Toen hij uiteindelijk in oktober van dat jaar werd gepresenteerd met dat zwemvest om en dat vlassige haar — oké, het belangrijkste is dat er weer een film komt. Hij krijgt mijn steun.

Enkele maanden later verscheen een foto van zijn eerste scène: Craig opgepompt en kortgeknipt. Dit ís de nieuwe James Bond. Ineens had hij mijn volwaardige steun en zag ik wat Barbara Broccoli al veel eerder in hem zag.

Wat betreft Daniel Craig pakte dat voor mij goed uit. Ook al waren er legio fans die hem nooit hebben geaccepteerd en zichzelf tekort deden door zijn films te boycotten; het is natuurlijk niet leuk als je als die hard liefhebber het gevoel hebt dat jouw franchise om zeep wordt geholpen door het inhuren van de verkeerde hoofdrolspeler.

Want wat als het roer volledig wordt omgegooid en ze in plaats van Tom Holland zijn vriendin Zendaya naar voren schuiven? Zij van Dune. Dune van Denis Villeneuve. Een prachtmeid die niet zou misstaan in een Bond-film, maar als vrouwelijke James Bond…

Barbara Broccoli verzekerde ons dat Bond een man zal blijven. Die garantie is met haar vertrek geen cent meer waard. Het zijn ingewikkelde tijden voor een Bond-fan.

Copy/paste

Voor wie inmiddels is afgehaakt, zijn daar altijd nog de klassiekers die in superdeluxe soundtracks worden omgezet of in 4K verschijnen. Schijfjes die mij onbetwist het oude Bond-gevoel teruggeven. Reikhalzend kijk ik uit naar de Connery-box, waarvan de filmkorrel en de kleur van het beeld moeten spatten. Een cinema-ervaring in optima forma op je eigen tv-scherm. Een geheel nieuwe beleving van films die je denkt te kennen, maar keer op keer op een nieuwe drager toch weer verrassingen in petto hebben. Ik kan nu al niet wachten op de Roger Moore-collectie en de gecombineerde Lazenby-Dalton-Brosnan-set.

Als voorbereiding op het echte werk dit najaar, heb ik leeftijdsgenoot Modesty Blaise Metreweli uitgenodigd om naar de nieuwe Connery-schijfjes te komen kijken. En ze komt deze zomer met plezier een weekendje bingen. Kunnen we het gelijk hebben over de schandalige manier waarop de pers haar benoeming wereldkundig heeft gemaakt, tot de NOS aan toe: ‘Eerste vrouw aan het roer bij MI6’. Zo kleinerend, zo on-journalistiek. Dat deed haar voorganger Sir Richard Moore een stuk professioneler op Twitter. Hij noemde haar naam, niet haar geslacht. Hulde. En al die paparazzi, inclusief ikzelf, die het copy/paste gooiden op het vrouw-zijn, die zijn geen knip voor de neus waard. Geen wonder dat de artikelen zoveel commentaar kregen van met name mensen van een zeker geslacht. Al weten Sir Richard en ik natuurlijk dondersgoed hoe Blaise Metreweli die functie heeft verkregen…