De laatste show van Q the Music

Na achttien jaar spelen van James Bond-muziek komt er een einde aan de shows van Q the Music. Tijdens de coronapandemie werd het voor Warren Ringham, oprichter en trompettist van Q the Music, duidelijk dat hij zich op zijn jonge gezin wil richten. Samen met Corneel was ik aanwezig bij het laatste optreden in West End.

De eerste helft

Het openingsnummer was geen verrassing, het bekende Bond-thema van Monty Norman liet ons direct weten dat we in de goede zaal zaten. Presentator Tim Ames, tevens een oudgediende van Q the Music, wist direct een goede sfeer te creëren in de zaal. Hij vertelde over zijn eigen herinneringen toen de band net begon, met zijn typische Britse humor had hij de lachers al gauw op zijn hand. Tim was echter niet de enige presentator, Q the Music werkt al jaren samen met een leuk drietal van Bond-vrouwen: Caroline Bliss (Miss Moneypenny), Caroline Munro (Naomi) en Madeline Smith (Miss Caruso). Samen hadden de dames de grootste lol op het podium en kondigden ze afwisselend de nieuwe nummers aan, vaak met wat achtergrond informatie over de bijbehorende film of componist.

Na de opening volgden Goldfinger en Thunderball. Vooral van de laatste noot van Thunderball was ik diep onder de indruk. Matt Walker wist de laatste noot lang vast te houden en het was een wonder dat hij niet à la Tom Jones bijna flauwviel. Dit jaren 60 geïnspireerde begin werd afgesloten met de Thunderball Suite, een compilatie van drie nummers uit de soundtrack van John Barry (The Spa, The Bomb en Chateau Flight).

Hierna werd er een sprong gemaakt naar het heden met Skyfall, No Time to Die en Writing’s on the Wall. Wederom wist Matt veel indruk te maken, ditmaal met Writing’s on the Wall. Niet omdat hij weer zulke lange uithalen moest maken, maar omdat dit voor de meeste mannen een lastig nummer is. Het nummer van Sam Smith heeft veel hoge noten, maar Matt haalde ze allemaal. Het applaus na afloop duurde dan ook erg lang en verschillende mensen in de zaal gingen staan.

Voor de pauze werd er afgesloten met een suite van On Her Majesty’s Secret Service en The Man with the Golden Gun van Lulu, een nummer dat mij altijd laat swingen in mijn stoel. Mede door de drie elektrische gitaren was dat ditmaal niet anders. Een leuke verrassing was het duet van The Living Daylights. Het nummer van A-ha heeft net als Writings on the Wall veel hoge noten. De keuze om het lied op te splitsen tussen Matt en Kerry Schultz werkte goed. Uiteindelijk eindigde de eerste helft met A View to a Kill en Nobody Does It Better.

De tweede helft

De tweede helft begon met een bijzondere verschijning op het podium. Warren zat onder de veren. Voor het publiek was de hint al snel duidelijk: All these feathers and he still can’t fly en Bond 77 van Marvin Hamlisch waren aan de beurt. Twee nummers die vaak favorieten zijn van Bond-liefhebbers en dat was te merken. In mijn stoel voelde ik mensen meetikken met hun voet of zag ik dat mensen meeknikten met hun hoofd. Even later volgde een bijzonder moment. Het opdragen van Diamonds Are Forever aan Duncan Lang. Duncan overleed tijdens de coronaperiode aan een auto-immuunziekte en het stilstaan bij zijn verlies was een emotioneel moment. Warren Ringham, manager en trompettist, vertelde over Duncan en hoe altijd klaarstond voor Q the Music en zijn vrienden. Het was duidelijk dat zijn verlies voor de band nog steeds voelbaar is.

Verschillende Bond-liedjes kwamen voorbij nadat het meest opmerkelijke nummer aan de beurt was, Dirty Love van Tim Feehan. Het is een onbekend lied, zelfs weinig Bond-liefhebbers zijn op de hoogte van het bestaan ervan. Wat voor nummer is het dan? Het is het nummer dat in de bar wordt gespeeld als James Bond en Pam Bouvier elkaar ontmoeten in Licence to Kill.

Mijn favoriete optredens waren toch wel die van You Know My Name en Another Way to Die. De eerste omdat het een van mijn favoriete Bond-nummers is en het fenomenaal werd gezongen door David D’Andrade. You Know My Name is een verschrikkelijk moeilijk nummer op te zingen en vraagt veel van je stem, om elke noot te halen is een behoorlijke prestatie. Even dacht ik nog dat David de laatste uithaal zou overslaan, want de gitaren speelden door en hij wachtte even, maar hij ging het podium rond en uiteindelijk schreeuwde hij zichzelf loepzuiver naar de laatste uithaal. Dat blijft een heerlijk nummer om naar te luisteren.

De tweede omdat het normaal mijn minst favoriete Bond-nummer is, maar Q the Music wist dat volledig om te draaien. Het origineel bevat een aantal goede elementen, maar toch voelt het nummer altijd onwennig als ik het luister. Het nummer veranderen van een duet naar enkel Kerry deed al wonderen, maar met drie rockende gitaren werd het een goed geheel. Het werd een veel natuurlijkere opvolger van You Know My Name. De laatste ode aan David Arnold volgde met een remix van On Her Majesty’s Secret Service, die hij ooit maakte in samenwerking met de Propellerheads. Wat het extra bijzonder maakte is dat iemand van the Propellerheads op dat moment in de zaal zat.

Het laatste nummer dat werd gespeeld was Licence to Kill van Gladys Knight. Dit was het hoogtepunt van Kerry Schultz. De hele avond zong ze al goed, maar bij dit nummer haalde ze alles uit de kast. Een waardige afsluiter van een geweldige avond.

Mening van andere Bond-fans

Tijdens het uitlopen van de zaal hoorde ik verschillende mensen enthousiast praten. Eenmaal buiten werd dit gevoel bevestigd. Verschillende Bond-liefhebbers waren naar West End gekomen om Q the Music uit te zwaaien. Zo waren onder anderen Ajay Chowdhury, Calvin Dyson en David Lowbridge-Ellis aanwezig. Allen net zo laaiend enthousiast als Corneel en ik. Ook later in de pub hebben we met Dean, Sam, Liam, Debs, Scott, Andrew en Hannah nog erg nagenoten van de muziek. Zoals altijd was het leuk om met iedereen James Bond te ‘vieren’, want zo voelt het vaak wel op zo’n avond.

Conclusie

De laatste Q the Music-show was een zeer waardig afscheid van achttien jaar James Bond-muziek. Maar eerlijk, dit is nog niet helemaal het einde. Warren maakte tijdens de show bekend dat Q the Music nog steeds is te boeken voor evenementen, omdat dat minder financiële risico’s met zich meebrengt. Daar mogen we als Bond-fans blij mee zijn, want het is een feest om naar hun muziek te mogen luisteren.

Verschillende instrumentgroepen werden tijdens de avond uitgelicht. Zo stonden de trompetten en de gitaren regelmatig in de spotlight vooraan op het podium. Mocht je een keer bij een evenement zijn waar Q the Music aanwezig is, dan mag je jezelf gelukkig prijzen. Het is een feest om naar te luisteren.

Wil je meer lezen over onze Londentrip? Binnenkort schrijft Corneel een artikel!