Daniel Craig stopt na No Time To Die met het spelen van de rol van James Bond. Deze film mag met recht het sluitstuk van zijn serie Bond-films worden genoemd. Craig speelt de sterren van de hemel in deze zeer persoonlijke 25ste James Bond-film. Wees trouwens niet bang, enorme spoilers ga je hier uiteraard niet vinden. Ik zal het verhaal wel wat in bedekte termen proberen te duiden.
No Time To Die is geen standaard James Bond avontuur. De film wijkt zelfs behoorlijk af van klassieke films als Goldfinger (1964), The Spy Who Loved Me (1977), The Living Daylights (1987) en GoldenEye (1995). Zelfs Spectre (2015) is als je No Time To Die hebt gezien vrij gewoon.
Eigenlijk startte het afscheid nemen van een klassiek verhaal waarin er iets in de wereld gebeurd, Bond het oppikte hij bij M langsgaat, het onderzoekt, de schurk dood en het meisje krijgt al bij Casino Royale (2006). De eerste episode uit de Daniel Craig era waarin James zijn licence to kill krijgt en zijn grote liefde verliest. Een ijzersterke boekverfilming. Bond krijgt het in de films daarna, die allemaal bij elkaar horen, persoonlijk flink voor zijn kiezen. Na de dood van zijn geliefde M (Dame Judi Dench) moet hij zich opnieuw uitvinden.
Het verhaal
James (Daniel Craig) en Madeline (Léa Seydoux) genieten van elkaar in het Italiaanse Matera. Maar al gauw wordt hun rust verstoord. Is Madeline wel ze zegt dat ze is? Tijdens de actie met James in de Italiaanse stad zie je hem zich kapot schrikken. Hij is echt overdonderd van wat er met hem gebeurd. Gelukkig herstelt hij zich snel.
In Londen is een stel misdadigers inmiddels bezig met het ontvoeren van wetenschapper Valdo Oubruchev (David Dencik). Eentje met een duidelijke agenda. Dat zet de wereld van James Bond op zijn kop. Hij kan dan nog niet vermoeden wat er allemaal gaat gebeuren. En al helemaal niet wie erachter zit.
Zijn oude vriend Felix Leiter vraagt hem om een pakketje op Cuba op te halen. Een jongedame zal daar op hem wachten. Het is Paloma (Ana de Armas). Ze heeft duidelijk lol in haar werk. Het is alleen jammer dat we haar maar zo kort in de film mogen meemaken.
Ik ga vanaf nu niet verder uitweiden over het verhaal maar je snapt waar het naar toe gaat; Er is een dreiging en deze moet worden opgelost. James Bond staat in No Time To Die voor zijn heftigste missie ooit.
Personages
Daniel Craig ademt James Bond, dat mag ook wel na 16 jaar en vijf films. Je ziet het in alles terug. De maniertjes, de actie het overtuigende spel dat Craig beheerst alsof hij zijn veters strikt. De Bond van Craig heeft het in al die jaren enorm voor zijn kiezen gehad. Verloor hij eerst zijn grote liefde daarna was het de enige vrouw die hij sinds zijn actieve dienst vertrouwde. In No Time To Die zie je James Bond worstelen, lijden, vechten en de op de juiste momenten pieken. Al blijft humor door Craig niet zijn sterkste kant.
Léa Seydoux is duidelijk in haar rol gegroeid. Hoewel ze in Spectre al wat bagage meekreeg is dit in No Time To Die van een hele andere categorie. Swann heeft een nog moeilijkere jeugd gekend dan we in Spectre dachten. Het spel van Seydoux is overtuigend en soms wat afwachtend.
Aan Valdo Oubruchev gespeeld door David Dencik heb ik het eerste uur flink moeten wennen. Zijn onbenulligheid kwam er wat mij betreft te overtuigend uit. Kijk je kan een nerveuze man spelen maar te overdreven is ook niet goed. Totdat zijn personage een zeer belangrijk besluit neemt. Vanaf dat moment begreep ik het spel van Dencik beter.
Het schurken duo Ernst Stavro Blofeld (Christoph Waltz) en Lyutsifer Safin (Rami Malek) lijken wel wat op elkaar. Alleen is Safin ook een vijand van James Bond. Ernst is duidelijk naar James. Safin is ondoorgrondelijk en gedreven door haat. Dat kunnen we volop aanschouwen. Een klassieke Bond schurk wil ik hem niet noemen. Nee hij is meer een Raoul Silva (Skyfall, 2012) type. De man heeft een missie en wil deze koste wat het kost volbrengen. Ook al kost het miljoenen mensenlevens. Daarnaast is hij een meester in het manipuleren van anderen.
Locaties
Locaties zijn altijd een belangrijk onderdeel van de James Bond-films geweest. Dus het zal niemand verbazen dat No Time To Die hierin niet teleur stelt. Het Italiaanse Matera is prachtig in beeld gebracht. Het spat eigenlijk van het scherm. Net als de tijd dat we in de film daar zijn overigens. Dit stuk van de film mag klasse worden genoemd. Matera gesitueerd in de regio Basilicata is een eeuwenoude stad vol tradities. Een van deze zien we in de film terug. De werkelijk prachtige helikopter en drone beelden laten de stad op haar mooist zien. Smalle straatjes en ruimere piazza’s vormen het decor van een spannende auto, motor en voet achtervolging.
Noorwegen gooit het over een andere boeg. Het huis wat we in de trailers hebben gezien ligt erg afgelegen. Op de buiten scènes na is alles intiem in beeld gebracht. De Schotse hooglanden dubbelen voor de omgeving van de Atlanterhavsveien in de regio Møre og Romsdal aan de Atlantische kust. Daar vind flink wat actie plaats tussen James en een aantal Land en Range Rovers. Het is prachtig in beeld gebracht. Deze achtervolging bracht mij tot het puntje van mijn stoel.
Het hoofdkwartier van Safin lijkt wel uit de koker van de production designer Ken Adam te zijn gekomen. Adam stond in de James Bond-films van Sean Connery en Roger Moore bekend om zijn fantastische en hoekige sets. De knipoog naar Doctor No heb je al in de trailers kunnen zien. Safin zijn schuilplaats zit ook vol met hoeken en enorme imponerende ruimtes.
En toch weet director of photography Linus Sandgren het samen met regisseur Cary Fukunaga mooi in beeld te brengen. Het is iets wat redacteur Joey me vertelde; wat ziet het camerawerk er goed uit. En wat klinkt de soundtrack van Hans Zimmer lekker. Daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. Het is zoveel sterker dan het werk van Thomas Newman.
Oordeel
Als je in No Time To Die een klassieke James Bond-film zoekt kom je bedrogen uit. Dat is eigenlijk sinds Casino Royale al het geval. No Time To Die is een emotionele achtbaan vol intriges en dramatische plotwendingen. Het zeer persoonlijke verhaal van James Bond wordt ondersteund door een sterke Léa Seydoux en Lashana Lynch die ondanks de geadverteerde snob dit absoluut niet blijkt te zijn. Vanwege de soms wat langdradige dialogen, die de film wel de nodige diepgang geven en het zeer verrassende einde kan ik No Time To Die niet anders bedoordelen dan; Vier van de vijf sterren.
Column Jasper in het teken van No Time To Die
Jasper was net als ik bij de Nederlandse galapremière van No Time To Die in Tuschinski, Amsterdam. Zijn column staat uiteraard binnenkort volledig in het teken van de film.
Reacties redacteuren Johan, Corneel & Allard
Johan was samen met zijn vriendin bij de 0:07u voorstelling in Tilburg. Om 2:56u nam hij onderstaande reactie op. “Ik vond hem geweldig maar het moet even bezinken.”
Corneel zag de film uiteraard ook vandaag. Hij is compleet overdonderd. “De film is als een sneltrein die nooit verveeld. Wat een prachtig verhaal.”
Allard over No Time To Die: “Ik ben op het eind aangenaam verrast en kon zelfs wat lichte emotie constateren.”
James Bond heeft mij met afstand het meeste filmplezier geleverd in mijn leven. Als tienjarige zag ik het voor het eerst. Het waren toen de weken dat op zaterdagavond de Bondfilms met Sean Connery werden uitgezonden op Nederland 1. Ik was verkocht! Ik kon blijven kijken naar de film Goldfinger. Geweldig! Sean Connery was mijn held.
Dat was het begin. De jaren daarna: als eenmaal een Bondfilm op tv was, moest ik hem zien. Talloze keren de films gekeken (o.a. RTL4 en ja zelfs ook op de Duiste zenders), plakboeken gemaakt (vooral foto’s in tv gidsen), boeken gekocht, lid van de James Bond fanclub en uiteraard de muziek op cd.
Met de opnames (videorecorder) en later de videobanden en de dvd’s kon ik nog vele malen plezier beleven. Het leek soms wel of ik de enige was die zo gek was van James Bond. Gelukkig om te zien aan sites als deze dat ik dus niet de enige ben.
Maar goed. Wat denk je hoe ik me nu voel als Bond fan….?
Ik heb nog nooit zo’n gevoel gehad als nu, nadat ik gisteren No Time to Die heb gezien. Een regelrechte knock out….een vuistslag in het gezicht….
Een volgende nieuwe Bondfilm is niet meer aan mij besteed. Ze kunnen het niet meer. Het laatste zetje om definitief af te haken. Dat het een keer zou gebeuren had ik nog niet helemaal uitgesloten maar van de Broccoli familie had ik dit niet verwacht. Of toch wel een beetje. Want om eerlijk te zijn vond ik geen van de Daniel Craig films meer in de buurt komen van de klassiekers van weleer. Toch was er nog iets in me (tot nu toe) dat me er toe zette om ze steeds in de bioscoop te gaan kijken. Maar de Bondformule leek steeds meer te verdwijnen. Het lijkt wel alsof ze het er om doen om de trouwste fans van weleer weg te jagen.
‘No Time to Die’ bestaat voor mij niet. Wat is er gebeurd met deze filmmakers om iets te maken wat bijna niet slechter kan….??
“Bedankt” hiervoor Barbara, Michael, Daniel en regisseurs…….
R.I.P. Bondfranchise.
Leve Sean Connery en Roger Moore! Hulde aan Cubby Broccoli, John Barry, Ken Adam, John Glen, Terence Young etc.
Hoop het rotgevoel snel kwijt te raken. Op naar de dvd’s van 1962 tot en met 1989! Ouderwets smullen. Ja al die 16! En ook Never Say Never Again. En die van 1995 tot en met 2002 zal ik er vast ook nog wel bij pakken, alhoewel het gevoel daarbij al een tandje minder is.
Daniel Craig zo’n beetje het slechtste wat de franchise kon overkomen. Vanaf nu geen nieuwe Bondfilm meer a.u.b. Ik weet het is lastig, maar toch liever geen film dan een slechte.
In 1999 kreeg EON Productions na een rechtszaak tussen MGM en Sony de rechten van het verhaal van Casino Royale in handen. Het verhaal waarmee het allemaal voor Bond begon. Barbara Broccoli en Michael Wilson konden hun geluk niet op. Op dat moment zaten ze midden in de serie met Pierce Brosnan waarin 007 steeds meer een actieheld was geworden. Dat kon na het over de top zijnde Die Another Day niet zo verder.
Daarom koos men voor een reboot van de gehele franchise. Dat werd het verhaal van Casino Royale. Dat zeer succesvol werd. Hun nieuwe James Bond werd helaas met name door Brosnan fans en de Engelse roddelpers volledig afgebrand. Totdat Craig in zijn blauwe zwembroek uit de zee rees. Toen hielden de Engelse roddelpers op en kon hij niet meer stuk.
De reboot met Daniel Craig is tot op de dag van vandaag op financieel gebied een meesterzet geweest. We zagen iets totaal anders in de bioscoop. Een mens met gevoel en eentje die niet altijd alles goed kon doen. Het gevoel en de verkeerde beslissingen die 007 maakt zie je ook veelvuldig terug in de romans van Ian Fleming. James Bond is menselijker gemaakt. Iets wat het karakter na decennia van bijna onoverwinnelijkheid best kon gebruiken.
Daniel Craig is geen klassieke James Bond. Dat is hij nooit geweest. Hij is een ruwe bolster, blanke pit zonder humor. Enige zelfreflectie is de man niet vreemd. Dat heb je in No Time To Die kunnen zien. Maar om nu te zeggen dat James Bond maar helemaal moet stoppen is mij echt een stap te ver. Waarom kunnen we het karakter niet in meerdere verhaallijnen:
De eerste was van 1962-2002, met enorm veel bijzondere afwegingen en fouten van de boekenbond naar de filmbond.
De tweede van 2006-2021, zien?
Voor Bond 26 staat er een nieuwe James Bond klaar met een nieuwe verhaallijn. Ik kan niet wachten.
Ik vond de Craig era wel geslaagd. Ik denk dat eeuwig blijven doorgaan met de bekende formule op een gegeven moment ook niet werkt. Dan wordt het een persiflage van zichzelf. Het mooie van de Craig-films is dat De verhaallijnen minder formulematig en voorspelbaar zijn en bond ook meer een menselijk iemand met een karakter en een verleden is, in tegenstelling tot de wat platte en lege Mr Kiss Kiss Bang Bang die het jarenlang was. Overigens zijn de elementen uit de Bondfilms nog altijd intact. M, Q, Bill Tanner en Miss Moneypenny zijn er. Stevige actie en autoachtervolgingen zijn er. De wapens en snufjes zijn er. De bondgirls zijn er. De droomachtige locaties zijn er. En de megalomane schurk en zijn hulpjes zijn er. Dus alles dat bond tot bond maakt is er nog maar in een wat minder beknellend format dan vroeger.
Het einde van No Time To Die zou ik ook niet zo voor gekozen hebben maar soit. Het is origineler dan dat hij de zoveelste keer ergens in een reddingsboot of achterkamertje de koffer in duikt met zijn zoveelste wegwerpbondgirl. En we weten nou eenmaal dat deze era voorbij is en hij niet sowieso in de Craig-vorm terugkeert. De volgende bond wordt gewoon herboren.
Maargoed, de volgende James Bond mag dus weer helemaal opnieuw beginnen in een nieuw universum. Dus ik ben juist erg benieuwd hoe dat eruit gaat zien.
De bekende formule van 1962-2002 was inderdaad uitgeput. Het ging bijna altijd, op On Her Majesty’s Secret Service (1969) na, om hetzelfde. Niet dat dat verkeerd was. Het was geniet van een avondje no nonsens James Bond. Heerlijk! Dit was het bekende format. Ik haal het even uit mijn recensie:
“Eigenlijk startte het afscheid nemen van een klassiek verhaal waarin er iets in de wereld gebeurd, Bond het oppikte hij bij M langsgaat, het onderzoekt, de schurk dood en het meisje krijgt al bij Casino Royale (2006).”
Die formule werd bij de reboot met Daniel Craig bijna geheel overboord gegooid. Voor de klassieke liefhebber die wil dat alles bij hetzelfde blijft een ramp. Voor de liefhebber die het personage wil laten evolueren een zegen.
Gelukkig nam men vanaf Skyfall de gehele Mi6 crew weer in de het verhaal, wat trouwens doorlopend is, mee. De rollen van Fiennes, Kinnear, Whishaw en Harris zijn een baken gebleken.
En inderdaad een groot deel van de oude formule is nog intact. De vaste kernwaarden als de gadgets, autoachtervolgingen en gevechten plus megalomane schurk. Alleen met die humor wilde het maar niet vlotten. Past ook niet bij de Craig Bond. Ik ben weg van Craig zijn emoties en actie tijdens gevechten en chases. Wat kan die man zich heerlijk uiten.
Nee, het einde van NTTD is pittig. Ik heb de film nu drie keer gezien maar vind het als je alles van deze reboot tijdlijn bij elkaar gooit met alle persoonlijke en emotionele elementen wel passen.
Het gooit de deur voor Bond 7 en Bond 26 wagenwijd open. Zeer benieuwd!
Craig is inderdaad meer een soort Timothy Dalton. Een cynischere en agressievere Bond met weinig humor. Die wordt meer door anderen verzorgd.
Al zijn de schurken wel meer classic Bond. Je hebt onvergetelijke griezels als LeChiffre en Raoul Silva. En de megalomane schurken als Safin en de nieuwe Blofeld. Zo legendarisch slecht en geslaagd excentriek waren ze echt al sinds Xenia Onatopp en Boris Grishenko en daarvoor Max Zorin niet meer.
De grootste misser uit de Era vind ik wel hoe ze de komst van SPECTRE in elkaar geflanst hebben. Sowieso onnodig om bijvoorbeeld Silva daar krampachtig aan te gaan linken. Beter hadden ze het als een doorstart van Quantum kunnen schrijven waarbij Skyfall een verhaal tussendoor was.
En wat betreft NTTD. De grootste misser is eigenlijk dat Safin doot een te jonge acteur gespeeld wordt. Gezien hij Madeline al een jaar of 25 eerder aanviel toen ze nog een kind was en toen toch al een volwassene moet zijn geweest.
Ik vind het moeilijk om de Craig era te duiden. Het is juist een stuk eenzijdiger dan voorheen, allemaal wat duister en ik mis de Bond sfeer van weleer.
In de eerste film, Casino Royale, is hij net 007 geworden. De eerste missie komt.
De tweede film start meteen na Casino Royale. Maar het gaat meer over Bond’s wraak dan een echte missie.
In de derde film Skyfall vind ik het dan nog wel leuk gedaan met de introductie van Moneypenny, de nieuwe M die het “oorspronkelijke” kantoor krijgt. Bond zelf is in de film soms meer met zijn jeugd bezig maar aan het einde komt hij dan het vertrouwde kantoor van Moneypenny en M binnen. Bond zegt ook met plezier aan het werk te willen. Dus ik dacht: vanaf de volgende film gaan we echt aan de slag.
Maar in de vierde film gaat het toch weer over zijn verleden en wordt Bond zelfs geschorst door M. Aan het einde van de film is hij eigenlijk al met pensioen. In No Time to Die is hij inderdaad ook al 5 jaar met pensioen.
Dit is dan dus de James Bond saga? Kun je amper een carrière noemen, praktisch geen missies gedaan. Was hij geheim agent met allerlei uitgevoerde missies?
Het was denk ik beter geweest om dat verleden van James Bond en zijn introductie als geheim agent af te ronden met Skyfall en dan verder te gaan over zijn leven als geheim agent. Waarbij het weer vooral draait om de missies.
Maar dit gebeurde niet met de laatste 2 films. Typerend is hoe hij In No Time to Die weer komt met een quote “Het verleden is niet dood”.
Ik ben daarnaast inmiddels ook een beetje moe geworden van het steeds maar terug laten komen van de emotionele kanten en betreffende dramatiek. Het begint te lijken op een SOAP waardoor je gedrochten krijgt zoals een Blofeld die eigenlijk een stiefbroer van Bond is.
In de oudere Bondfilms werd het meer gedoseerd en was het om de zoveel films eens tijd voor wat meer dramatiek of iets persoonlijker verhaal. Zoals On her Majesty’’s secret service, The Spy who loved me, Licence to kill.
Zo af en toe is prima, maar niet in de mate zodat het nu in elke film moet zitten.
Het heeft veel te maken met de visie van de huidige producenten die vanaf Goldeneye het stokje hebben overgenomen van Albert R. Broccoli.
In een interview hebben ze aangegeven dat ze altijd 2 vragen stellen voordat ze de volgende film gaan maken:
1. What is the world going to be afraid of in two or three years when the film comes out?
2. What are the emotional and personal challenges Bond will face?
En door die tweede vraag dus ook steeds als basis te laten gelden, wordt het overkill en begint het allemaal op een soap te lijken.
Resumé:
Goldeneye: de tragiek van een oude vriend / collega die naar de vijand is overgelopen (ooit zij aan zij en nu tegenover elkaar).
Tomorrow Never Dies: de ex- vriendin die nu het liefje is van Bond’s vijand
The world is Not Enough: het wordt allemaal erg persoonlijk voor M (haar omgang met de familie King). Bond zelf worstelt met een blessure.
Die Antoher Day: Bond die een jaar lang vastzit en gemarteld wordt.
Casino Royale: een labiele en roekeloze Bond. Het drama met Vesper Lynd.
Quantum of Solace: wraakgevoel na blijkbaar opgelopen trauma aan het einde van de vorige film.
Skyfall: in het begin wordt hij bijna doodgeschoten. Later komt hij de psychologische testen niet door. Hij heeft nu weer last van jeugdtrauma’s. We hebben ook weer a la Goldeneye te maken met een oud geheim agent die veranderd is in een monster. Op het laatst wordt het nog erg emotioneel met M.
Sprectre: Blofeld is een stiefbroer van Bond
No Time to Die slaat natuurlijk helemaal door. Maar eeuwig terugkomen op Vesper Lynd (slechts een relatie van een paar dagen), een niet overtuigende relatie tussen Bond en Madeleine Swann. Zij krijgt nu ook haar eigen jeugdtrauma erbij.
Het werkt niet echt voor mij. Ik vind het geheel meer een parodie. Ik had hetzelfde tenenkrommende gevoel als destijds toen ik de Casino Royale versie (met David Niven) uit 1967 keek. Heb ik daarna nooit meer gekeken.
Ik vind dat een franchise niet kapot gemaakt moet worden. Zoals Star Wars en Terminator, waarbij de laatste films die franchise ook de nek hebben omgedraaid.
Er zijn nu ook eigenlijk 2 parallelle James Bond werelden gecreëerd (2 verschillende saga’s). De producenten manoeuvreren zich hiermee in een lastig parket.
Oppassen dat het niet knoei op knoei wordt.
In principe is het natuurlijk altijd al zo geweest dat James Bond bij iedere acteur als het ware herboren werd. Ook de films van 1962-2002 zijn natuurlijk nauwelijks een geheel universum. De bonds waren allemaal vrij verschillende soorten mannen met een aantal gedeelde eigenschappen. Er wordt niet de indruk gewekt dat de Bond uit Goldeneye dezelfde man die ook Goldfinger heeft meegemaakt. De tijdslijn werd steeds op een stilzwijgende manier verschoven. Bij Craig is er wel een tijdsperiode en is de Bond in de film zo oud als Craig zelf. Dus in NTTD is die ook echt al 50+ en ligt zijn werkperiode achter hem.
En ook in de oude films is er bijgestuurd toen het bijna uit de bocht vloog zoals Moonraker, Daimond are Forever of Die another day.
Maar het zal inderdaad niet eenvoudig zijn een nieuw universum voor Bond te creeeren waarbij men moet denken alsof al het voorgaande nooit is gebeurt. Mogelijk moeten met de volgende Bond weer wat meer op zichzelf staande films maken waarbij alles dat in voorgaande films, ook die van die acteur, niet meer terzake doet.
In de eerste 20 films zitten wel verwijzingen naar eerdere Bondfilms. Zo wordt in TSWLM, FYEO en LTK gerefereerd aan de dood van Tracy Bond. Dus is in Licence to kill het nog steeds dezelfde persoon als in Dr. No en Thunderball. De eerste 7 films zijn immers ook samenhangend vanwege SPECTRE. Helaas is er wel geblunderd in OHMSS als vervolg op YOLT (Bond en Blofeld hebben elkaar daar immers al ontmoet). Ook jammer van de verschillende Blofeld acteurs.
Diamonds are Forever loopt dan wel weer als vervolg verder waarin Bond in het begin denkt afgerekend te hebben met de persoon die verantwoordelijk is voor de dood van Tracy.
In Die Another Day herkent Bond nog de oude gadgets van Thunderball en From Russia with Love.
Dus hoewel het allemaal op zich zelf staande missies zijn, is toch wel de indruk gewekt dat het gaat om dezelfde persoon. Ondanks de verschillende acteurs.
Ik vind dit ook veel krachtiger en zit niet op steeds een nieuwe reboot te wachten. Want wat doe je dan steeds met Q en Moneypenny bijvoorbeeld. Het was juist zo fijn dat in de eerste 20 films bijna in elke film Q dezelfde persoon was.
De Craig era negeert in principe alle voorgaande films. Had op zich niet gehoeven want de eerste drie films hadden (als drieluik) als een soort prequel van de serie kunnen dienen. Maar met de laatse 2 films is het overduidelijk een op zich staande reeks geworden.
In het verleden was er inderdaad ook regelmatig kritiek waardoor ze voor een volgende film weer meer terug naar de basis moesten. Maar Albert R. Broccoli was wel een meester en slaagde daarin steeds weer zonder extreme aanpassingen aan de formule. Hij heeft dit bewezen met TSWLM (als vervolg op een meer bekritiseerde TMWTGG) en FYEO (als vervolg op Moonraker).
De huidige producers vonden het blijkbaar (helaas) nodig om radicaler in te grijpen na Die Another Day.
De fouten van Die Another Day waren onnodig (de auto, computer- geanimeerde special effects, de titelsong). Het lag niet zozeer aan de Bondformule. Gadgets en technologie moeten gewoon niet overdreven worden.
Ze dachten eigenlijk op deze wijze het jongere publiek meer aan te spreken. Het was dus een soort experiment.
Brosnan had van mij wel een vijfde film mogen doen.
Ik denk dat het jonge publiek niet zozeer het probleem was. De 16-jarigen genieten ook van de ouwe films die ver voor hun geboorte zijn gemaakt. Ik denk dat het eerder ook is om te voorkomen dat James Bond een voorspelbare cult-formule wordt waar vooral fanatieke fans dol op zijn maar die de rest van de wereld niet meer interesseert.
Als dat zou gebeuren dan zouden veel mensen verveeld raken en ook geen recensent er nog een goed woord voor over hebben. En dat heeft ook weer als gevolg dat grote acteurs/artiesten zich minder geneigd zullen voelen in de films te spelen. Het wordt dan zon B-franchise als Chuckie of Hellraiser. Dus af en toe een beetje zuurstof erin en soms de grenzen opzoeken is wel nodig.
Je beschrijft het exact zoals ik het ook beleef.
Fijn om te horen, Danny.
Geweldig hoe jullie boven op het nieuws zitten en de liefhebbers verwennen met alle aspecten die een Bond fan kan boeien. Ga door!
Fijn om te horen Eric! Bedankt!!!