Gosse DrentDeze maand is het twintig jaar geleden dat Nightfire werd uitgebracht door Electronics Arts. Het spel kwam op 18 november 2002 uit in Noord-Amerika, terwijl wij in Europa elf dagen later aan de beurt waren. Wat maakt deze game zo populair onder James Bond-liefhebbers?
Hoewel Agent Under Fire uit 2001 een stap in de goede richting was, voelde de voorganger van Nightfire (2002) soms nog wat onwennig aan. De kogels in het spel vliegen lukraak in het rond en het speciale Bond-sausje is nog niet af. Nightfire is dan ook het eerste echte cinematografische Bond-spel als je het mij vraagt. De game start net als de films met een geanimeerde gun barrel, een (pre-)title sequence en een origineel nummer. De eerste missie voelt direct vertrouwd aan. Alleen kijk je dit keer niet naar James Bond, maar bén je James Bond.
Vanaf de start van het spel is het duidelijk dat ontwikkelaar Eurocom en uitgever EA meer budget hadden dan de jaren ervoor. Het spel zit tjokvol met cutscenes, wat ervoor zorgt dat je als speler veel meer in de wereld van 007 wordt gezogen. En hoewel Agent Under Fire ook een aantal cutscenes had, waren het er lang niet zo veel als in Nightfire. De besturing van het spel is beter – vooral het wisselen van wapens en gadgets gaat een stuk makkelijker – en de animaties zijn een stuk soepeler.
Het grootste verschil tussen de twee spellen is toch wel de terugkeer van Pierce Brosnan als James Bond. Hoewel de acteur zijn stem niet verleent aan het spel, is zijn gezicht wel terug van weggeweest. Een beslissing die waarschijnlijk pas laat tijdens het ontwikkelen werd genomen. Soms duikt het vorige model nog wel eens op in vroeg materiaal uit de game. Vooral in de Gameboy-variant (2:20) van het spel valt het op.
Het verhaal
In Nightfire neem je het op tegen Raphael Drake, die de CEO is van Phoenix International. Het doel van het bedrijf is om de wereld zogenaamd te ontdoen van onnodige kernwapens en energiecentrales. Achter de schermen is Drake echter met een heel ander plan bezig. Phoenix International wordt in verband gebracht met de diefstal van een microchip voor ballistische wapengeleiding, die eigenlijk bedoeld was voor het ruimtewapenplatform van de Verenigde Staten. Wanneer Bond de Japanse tak van de onderneming onderzoekt ontdekt hij het ware doel: het uitvoeren van een geheime operatie met de codenaam Nightfire. Deze operatie zal ervoor zorgen dat de wereld zoals we hem kennen uit elkaar zal vallen, zodat Phoenix alle grote bedrijven over kan nemen.
Een leuk detail is dat Zoe Nightshade terugkeert uit Agent Under Fire. Dit helpt bij het opbouwen van de digitale James Bond-wereld. (Al wordt haar stem niet meer ingesproken door Sydney Rainin, maar door Jeanne Mori.) Toch voelen deze twee games, samen met Everything or Nothing uit 2004, vaak als het moderne EA-drieluik.
De cinematografische elementen uit de films die ik al eerder noemde, zorgen ervoor dat je je als speler in de wereld van Bond waant. Hij drinkt martini’s, zegt zijn herkenbare introductie “Bond, James Bond”, wordt omgeven door knappe vrouwen en reist naar exotische locaties. Dit alles zorgt voor een bijzondere cocktail die we hiervoor niet eerder zagen in een Bond-game.
Vooral de tweede missie (The Exchange), waarin je moet infiltreren in een Oostenrijks kasteel, is erg populair onder spelers. Er zijn talloze manieren waarop je van buiten naar binnen kan. En eenmaal binnen loop je met je smoking door de oude muren van het gebouw, totdat je moet ontspannen nadat je bent gezien. Sneaky, galant, gadgets, vuurwapens, verleden en heden; alles uit de wereld van James Bond komt hier samen. Ik durf dit zonder twijfel een van de beste levels in een 007-game te noemen.
De overeenkomst met de Bond-films
De overeenkomsten tussen Die Another Day (2002), Moonraker (1979) en Nightfire zijn niet te missen. Net als in Brosnans laatste Bond-film racet de speler in dit spel met een Aston Martin Vanquish over het ijs. Al gaat de bolide in Nightfire de hele wereld over, want je bestuurt de auto ook in Parijs en ziet hem opduiken bij het huis van Alexander Mayhew in Japan. Een geinig detail is dat de Vanquish in dit spel, net als de Lotus Esprit uit The Spy Who Loved Me (1977), in een duikboot kan veranderen.
Het einde van het spel doet daarentegen veel denken aan Roger Moore’s vierde film. James moet vast een flashback hebben gehad toen hij opsteeg met zijn raket, want voor de tweede keer in dik twintig jaar tijd moest hij de ruimte in om de aarde te redden van een megalomane gek.
Nightfire laat zien wat een goede Bond-game in zich moet hebben om succesvol te zijn en al helemaal dat er meer is dan GoldenEye 007 (1997). Hoeveel die game ook heeft betekend voor de videogame-industrie, hoeven we niet van elke 007-game revolutionaire eigenschappen te verwachten. Dat GoldenEye dit kon betekenen is iets waar we trots op kunnen zijn, maar het gevoel dat Nightfire met zich meebrengt is als liefhebber van James Bond (en niet van games in het algemeen) nog bijzonderder.
In Nightfire speel je niet als James Bond, in Nightfire bén je James Bond.
Corneel Vanfleteren
Jorrit van der Valk
Reageren