Jasper HartogBarbara en ik zijn het erover eens; we willen dolgraag een nieuwe James Bond-film. En we zijn eruit hoor! Het heeft ons liters latte macchiato van drie perfecte laagjes gekost. Er waren momenten bij dat we dachten; het lukt ons verdomme niet!
Dan konden we er net de vinger niet achter krijgen. Of we dachten dat we de code hadden gekraakt, blijkt er één puzzelstukje niet te passen. Ken je dat? Na vele middagen koffiedrinken waarbij de cafeïne letterlijk mijn oren uitkwam (ze vergeet die foto steeds te appen), weten we welke kant we met onze Bond liefdesbaby uit moeten.
Wat in eerste aanzet een fijn idee leek, is die jaren 50/60 vibe terug. De tijd waarin de boeken werden geschreven en de films hun grootste successen vierden. Een period piece, midden in de Koude Oorlog, waarin mooi goed was en lelijk kwaad. Lekker overzichtelijk allemaal.
Ik heb het zelf ook vaker genoemd: ga terug naar de basis en plaats James Bond in de tijd waarin hij het beste tot zijn recht kwam. Barbara heeft daar altijd haar twijfels over gehad. Vooral het kostenplaatje baart haar zorgen, daar heeft zij kijk op. Films die zich afspelen in een andere tijd zijn zoveel duurder door alle aanpassingen die moeten kloppen. Daarbij: welke sponsor is gek genoeg om te investeren in technologische achteruitgang? Ja, het Archeon had er wel oren naar. Sympathieke lui, daar niet van, en ze dachten ook goed mee. Kon Bond gelijk naar Avifauna, hoefden we niet helemaal naar de tropen te gaan.
Het idee van een period piece hebben we uiteindelijk naast de koelkast gezet. Dat is meer voor over tien jaar als 007 in publiek domein valt. Een sterke literaire vertaling door Amazon Prime. Prima tegen die tijd. Voor nu hebben wij iets anders nodig, dat ontbrekende puzzelstukje…
En opeens was daar dat lampje: pling! Als in een stripverhaal. De energie die vrijkomt na een krachtige brainstormsessie. Dit is de sleutel!
Waar Barbara en ik keer op keer nog steeds van kunnen genieten, zijn de oude James Bond-films. En dat zijn er inmiddels tientallen. Met geen nieuwe films op komst, worden die oudere films vanzelf alleen maar ouder. Hoef je niks voor te doen. Maar, en nu komt het, die oude films doen het alleen nog goed bij een bepaald publiek. Voor de tieners van deze tijd is het allemaal echt te traag en het lukt ze simpelweg niet door de green screen-achtergrond te prikken. En ik moet zeggen, ze hebben een punt.
Voor dat probleem hebben Barbara en ik een oplossing. In het kielzog van Disney die al die animatieklassiekers in een live-action jasje gooit, gaan we de Bond-films re-maken. De grote vraag: waar beginnen we? Bij Dr. No (1962)? Bij Casino Royale? Nee, bij Goldfinger (1964)! De James Bond-klassieker bij uitstek.
En nu mogen Purvis en Wade lekker losgaan. Wat wordt de nieuwe insteek? Bond die in het eerste shot met een vogel op zijn kop komt aanzwemmen, dat trucje kennen we uit de voorbeeldfilm. Nee, de remmen moeten los en de heren mogen verzinnen wat ze willen, als ze maar trouw blijven aan die man die verzot is op goud en, wellicht, Fort Knox wil ‘beroven’ of iets van dien aard. Verder krijgen ze carte blanche om van de nieuwe Goldfinger een moderne film maken.
Fleming wordt er opnieuw bij gepakt; wat is blijven liggen bij de eerste verfilming? Er wordt geleend van Richard Maibaum en Paul Dehn, mag allemaal, met uiteraard een eervolle vermelding in de credits.
Wat betreft de muziek: ook John Barry blijft overeind. Zij het met een moderne touch aangevuld met nieuw gecomponeerde muziek. De titelsong; daar kunnen we niet omheen. Die ligt bij veel van de oude Bond-films zo in het gehoor verankerd, daar blijven we in principe van af, bij de nieuwe Disney-vertellingen zingen ze immers ook nog hetzelfde lied. Echter, Shirley Bassey maakt voor de huidige plaat ruimte voor een nieuwe strot. Beatje eronder en knallen!
Goldfinger in een compleet nieuw jasje. Barbara en ik zien het helemaal zitten. De klassieker blijft wat het is; de nieuwe moderne versie hoeft de oude niet te overtreffen, het ziet er alleen uit als een film die vandaag de dag is geschoten. Niet zo gek, want dat is ook zo. Geen achtergrondprojectie waar dat niet nodig is. De acteurs worden gewoon ingevlogen als er aan de andere kant van de wereld een scène wordt opgenomen. Suggestie: een iets andere kledingkeuze dan het blauwe rompertje? Ik noem maar iets geks hoor. Dan de vliegmachines: die komen niet uit de Thunderbird-fabriek. En de Bond-acteur schuift gewoon zijn trouwring af als hij zich in zijn rol begeeft, zodat we het niet met een afplakkertje hoeven te doen.
Alles wat de vorige keer niet werkte, of niet meer door de beugel kan in deze moderne tijd, wordt sowieso overboord gekieperd. Sta dus niet gek te kijken als straks Kitty Galore opduikt. Het is zoals Casino Royale in 2006 onderhanden is genomen. Het stramien geschapen door Fleming blijft overeind, alles eromheen is aangepast aan deze tijd.
We krijgen een vooruitzicht om van te smullen. Wat zullen de schrijvers gaan doen met From Russia with Love (1963), met Thunderball (1965), met Diamonds Are Forever (1971)? Want ook die komen aan de beurt. Het is iedere keer weer een feest om te ontdekken welke elementen uit de originele films en uit de boeken is overgenomen en welke nieuwe draai de makers aan de re-make hebben gegeven. Het gevecht in de Orient Express, Fort Knox, Piz Gloria. Het is niet te overtreffen, totdat je ziet wat de huidige filmmakers ervan hebben gebrouwen.
Op deze manier kunnen we echt weer eens verrast worden met iets dat we denken te kennen, maar met wat slimme vondsten een totaal andere kijk op de zaken geeft. ‘Ik vond het origineel toch echt beter.’ Natuurlijk! Die film zit in je poriën. Het heeft even tijd nodig, maar vind je ook niet dat het veel logischer is om On Her Majesty’s Secret Service (1969) éérst te verfilmen en dan pas You Only Live Twice (1967)? Dáárom herkent Blofeld Bond niet, ze hebben elkaar nog nooit ontmoet! ‘O, moest dat Blofeld voorstellen…’
Nogmaals: de oude films blijven de oude films. Daar blijven we van af en daar blijven we van genieten. Maar die nieuwe films verdienen ook een kans. Barbara Cavolfiori en ik hebben er in ieder geval zin in. Nu het plan onder ogen van Barbara Broccoli zien te krijgen. Dat zal nog een hele missie worden…
Foto’s: Thunderballs.org
Nog even dit…
Alles wat James Bond Nederland publiceert, gebeurt volledig op vrijwillige basis en non-profit. Wil je JBN steunen middels een donatie, dan komt dit volledig ten goede aan betere artikelen. Elke cent wordt direct geïnvesteerd in onze website. Doneren kan via het onderstaande bankrekeningnummer. We danken je hartelijk voor je gift.
NL55 RABO 0338 6331 46 ten name van Stichting James Bond Nederland
Corneel Vanfleteren
Gosse Drent
Je idee is aardig gevonden, de oude films voor de huidige generatie in een nieuw jasje steken. Nu lezen we toevallig het volgende op de EON website: Eon Productions Limited and its affiliated company Danjaq LLC do not accept by email, post or courier any unsolicited materials i.e. material that has not been specifically commissioned by the company.
Nu weet ik toevallig dat de producers gek zijn op The Macallan, een single malt whisky, gerijpt op houten sherryvaten uit Spanje. Ik zou er een kistje van meenemen als je op “missie” gaat. En ga eerst even langs de producers van “Mission Impossible”, met de vraag hoe zij onmogelijke avonturen steeds weer tot een goed eind brengen. Niet dat ik dat laatste zeker weet, ik heb nog geen enkele MI-film uitgekeken. Ik houd het liever bij de echte, al dan niet remake, James Bond.
Hapt Barbara niet toe, dan zou je eens bij Amazon langs kunnen gaan voor een streaming-versie van het idee.
Dag Gerard, moet inmiddels ook alweer 25+ jaar geleden zijn dat ik Eon een compleet script heb toegestuurd. Duurde ongeveer een jaar voordat het postpakket ongeopend retour kwam, met precies diezelfde mededeling die nu op de wensite staat. Ik vermoed echter dat ze het met behulp van X-ray wel gelezen hebben; in de volgende film zag ik ineens een scène met een luchtballon voorbijkomen! Al was hetgeen ik had bedacht veel spectaculairder 😉