Merlijn KuiperIn 1961 begonnen de voorbereidingen van de eerste James Bond-film. Producenten Albert R. Broccoli en Harry Saltzman hadden samen de rechten verworven van Ian Fleming. Ondanks dat de financiën rond waren en er druk werd gewerkt aan de pre-productie, was er nog een belangrijke taak: het vinden van de geschikte acteur voor de rol van James Bond.
En die vonden ze in de vorm van Cary Grant. De acteur, een vriend van Broccoli en zelfs zijn getuige van zijn huwelijk met Dana, werd begin jaren 60 benaderd voor de rol en zei ja. Het contract werd door de acteur uiteindelijk niet getekend. De acteur wilde zich maar binden voor een film. En dat terwijl Broccoli en Saltzman meerdere films op het oog hadden: tenslotte hadden ze rechten op een aantal boeken van Ian Fleming. Reden dus om Grant niet als 007 te casten.
De zoektocht gaat verder. . .
De zoektocht ging verder en verschillende namen passeerden de revue bij product Harry Saltzman, waaronder Roger Moore en David Niven. Albert R. Broccoli bleef steeds maar met een persoon in zijn hoofd zitten. De jonge Schotse acteur Sean Connery. De producent had hem een aantal jaar eerder gezien tijdens opnames in Londen voor de film Another Time, Another Place (1958). Broccoli was van mening dat hij (Connery red.) alles in zich had om de rol van James Bond te vertolken. Hij was knap, had charisma, was groot en had een goeie glimlach.
Omdat het hem bij bleef, ging Albert Broccoli een film kijken met Sean Connery in de hoofdrol. In de bioscoop van de Goldwyn Studios in Hollywood keek hij naar Darby O’Gill And The Little People uit 1959. Hij werd nog enthousiaster en belde meteen zijn vrouw op: Dana. Zij kwam ook kijken en bij de eerste beelden zei ze vol overtuiging: “Dat is onze Bond!” Albert Broccoli was zeker van zijn zaak. Hij belde zijn compagnon Harry Saltzman met een duidelijke boodschap: kijk een film van Sean Connery, bel zijn agent en zorg voor een bijeenkomst met hem op ons kantoor als ik terug ben.
Connery als 007
En zo geschiedde dat de Schotse acteur een gesprek had met Harry Saltzman en Albert R. Broccoli. In een later interview vertelde Broccoli over deze bijeenkomst: “Toen hij binnenkwam, voelde ik een krachtige energie. Maar zijn fysiek en persoonlijkheid waren wel te veel voor een 007. Een geheim agent die onder de radar kon blijven en leefde in luxe”. Het werd een prettig gesprek waarbij heel veel vragen kwam vanuit het duo. Op een of andere manier waren ze ook gecharmeerd door zijn Schotse accent, ondanks dat ze dat helemaal niet zochten in James Bond.
Natuurlijk was het belangrijk om ook te praten over geldzaken. En dat bleek een dingetje te zijn. De producenten lieten weten dat, ondanks het hoge productiebudget, er echt wel restricties waren op wat Connery zou gaan verdienen. Connery was daarin duidelijk: of alles of niets. En uiteindelijk werden ze het eens over het salaris en de bijkomende afspraken, waaronder dat hij per jaar een James Bond-film zou doen en nog in een film daarnaast mocht acteren. Ze kwamen tot een overeenkomst. Tot grote vreugde van het producentenduo.
Toen hij binnenkwam, voelde ik een krachtige energie. Maar zijn fysiek en persoonlijkheid waren wel te veel voor een 007. Een geheim agent die onder de radar kon blijven en leefde in luxe.
Of toch niet!
Die vreugde duurde kort. Sean Connery ging mee naar de Pinewood Studios waar hij een aantal scenes deed met mogelijke tegenspeelsters. De opnames daarvan werden doorgestuurd naar United Artists. Als geldschieter hadden zij inspraak op de gang van zaken van de eerste James Bond-film. En daar kwam een eigenlijk teleurstellende reacties vandaan via een telegram: NO – KEEP TRYING. Ondanks dat besloten de producenten door te gaan met Sean Connery in de rol van geheim agent 007.
Sean Connery was James Bond geworden. Maar er moest nog wel iets gedaan worden aan zijn voorkomen en zijn soms zwaar Schots accent. Als eerste nam regisseur Terence Young de acteur mee naar zijn eigen kleermaker: Anthony Sinclair. Om Connery meer het gevoel van de geheim agent te geven, nam Young hem een aantal keer mee uit lunch en diner in de meeste luxe restaurants van Londen. Hij leerde de Schot de James Bond-stijl van goed eten en drinken.
Op 8 januari 1962 kreeg Sean Connery het definitieve script van de film. Een week voordat de opnames begonnen, kwam hij aan op het eiland Jamaica. In die tijd bereidde hij zich samen met regisseur Terence Young voor op de rol: hoe gaat hij 007 vormgeven, hoe wilde hij eruitzien en allemaal van dat soort dingen. Ook sprak hij veelvuldig met zijn stuntdubbel Bob Simmons, die een huis had op het Caribische eiland. In een interview vertelde hij: “We zaten samen te eten en trokken nog een fles of vier open. We bespraken nog wat actiescènes en het belangrijkste wat ik hem meegaf: de choreografie van een stuntscene is als ballet wat je veel moet herhalen”.
En actie!
Op 16 januari 1962 om 10:10 uur begonnen dan de eerste opnames van de eerste James Bond-film. Het betrof de aankomst van 007 op het vliegveld van Jamaica. In de scene acteerde Sean Connery samen met Reggie Carter (de taxichauffeur) en fotograaf Marguerite LeWars. Na drie takes waren de eerste opnames een feit. Sean Connery was nu definitief James Bond.
Op de tweede draaidag mocht Sean Connery aan de bak. De opnames met het gevecht tussen James Bond en de taxichauffeur stond op de rol. Daarna moesten de opnames met de Sunbeam Alpine gefilmd worden. Een groot gedeelte hiervan was voor rekening van Bob Simmons. De close-ups filmden ze later in Pinewood Studios. Een close-up was een improvisatie van de regisseur: het moment dat Sean Connery samen met de graafmachinist kijkt naar de begrafenisauto die kort daarvoor een ravijn instortte. Een groot deel van dit soort improvisaties kwam van Sean Connery zelf.
Honey Ryder
Op 2 februari werden de eerste scènes opgenomen tussen Sean Connery en Ursula Andress. Grappig is dat hun eerste draaimoment de laatste scène uit de film was. De close-ups zouden ze beiden later op Pinewood Studios opnemen. Een aantal dagen later verhuisde Sean Connery samen met de rest van de crew van de stad Kingston naar de noordkant van het eiland. Daar filmden ze de ontmoeting tussen James Bond en Honey Ryder. De weken erna filmde de crew diverse scènes uit de film op Jamaica.
Eind februari arriveerde Sean Connery voor het eerst op de set van Pinewood Studios. Daar was zijn eerste scène de ontmoeting met M, Boothroyd en Miss Moneypenny. Daarna werd er doorgegaan naar de casinoscène. De scene waarbij Sean Connery de woorden “Bond, James Bond” wereldberoemd maakte.
De laatste loodjes
Daarna werden een aantal kleine scènes met de slechteriken achter elkaar opgenomen. Sean zou in het gezicht worden gespuugd, bij de arrestatie van Miss Taro. Zijn tegenspeelster, actrice Zena Marshall, had daar heel erg moeite mee. Maar onder druk van regisseur Terence Young bleef deze scène erin zitten. Daarna kon Connery door naar de scène met Professor Dent. In de betreffende scène wordt de professor door James Bond doodgeschoten.
Sean Connery had ook de verplichting om foto’s te laten maken voor promotie van de film. Op 12 maart was er een hele dag ingeroosterd voor foto’s. Sean Connery was die dag niet alleen, ook andere acteurs en actrices uit de film kwamen opdraven. Er werden zowel individuele foto’s als groepfoto’s gemaakt.
It’s a wrap!
Op 3 april was de laatste dag van Ursula Andress op de set van Dr. No. In een later interview gaf ze aan dit een geweldige dag te hebben gevonden, want ze mocht Sean Connery kussen. Connery doopte deze kus om tot de Swiss Kiss, aangezien Andress uit Zwitserland kwam. Het eerste James Bond-avontuur voor Sean Connery was nog niet voorbij. Hij moest nog twee dagen aan de bak met een levensechte vogelspin. En daar was hij niet blij mee, aangezien de Schot een hekel had aan spinnen. Ondanks dat maakte Terence Young de acteur wijs dat het gif uit de spin was gehaald. Het maakte Connery er niet geruster op. Toch was de scène minder riskant dan de film het laat uitschijnen: het gif van een vogelspin is voor een mens niet gevaarlijker dan een bijensteek.
Tijdens deze opnames had EON Productions een optie genomen op een mogelijke tweede James Bond-film. Eerder was al contractueel vastgelegd dat Connery voor deze film beschikbaar zou zijn. De rest is geschiedenis. Sean Connery maakte James Bond en zichzelf wereldberoemd.
60 jaar James Bond
In onze serie 60 jaar James Bond vertellen we je verhalen over zes decennia filmische James Bond. Lees deze artikelen ook eens:
Gosse Drent
Jorrit van der Valk
Jasper Hartog
Leuk verhaal, Merlijn!
Ik vraag me af of het klopt wat er geschreven wordt over Cary Grant.
Cary Grant werd in 1961 57 jaar. Dat lijkt me veel te oud om je eerste Bondfilm te doen. Roger Moore was 57 bij z’n 7e film. Da’s toch wat anders
Ja dat over Cary Grant klopt wel. Ze zaten natuurlijk met de vraag hoe Bond eruit moest komen te zien op film. Als je dan als soort van vergelijking naar andere films kijkt dan komt de naam Cary Grant wel naar voren. Waarschijnlijk met name door zijn rol in de Hitchcock klassieker ‘North by Northwest’. Overigens hadden de producenten ook Hitchcock in gedachte als mogelijke regisseur. Het waren natuurlijk gevestigde namen…..
Maar gelukkig is dat allemaal niet doorgegaan.