Bond 26 lijkt nog een ver-van-ons-bedshow. Juist daarom is het van belang vooruit te kijken. De volgende James Bond-acteur, Bond nummer 7 die op 5 oktober volgend jaar wordt gepresenteerd, gun ik een filmtrilogie. De lijnen van de drie films moeten nu al worden uitgezet.
De Craig-pentalogie is inclusief No Time to Die één lang verhaal sinds Casino Royale (2006), ofwel een miniserie binnen de Bond-reeks, zoals producent Michael G. Wilson het onlangs treffend noemde. Toen Craigs debuutfilm Casino Royale werd gemaakt, konden de producenten niet weten dat: A) deze Bond tot 2021 zou aanblijven, B) Craig vijf Bond-films zou maken en C) het allemaal zo lang ging duren.
Een hoop gepuzzel achteraf kan Eon Productions gespaard blijven als schrijvers Neal Purvis en Robert Wade nú aan het werk worden gezet om de rode draad voor een trilogie uit te zetten.
Wat mij over het algemeen stoort aan films en series die pas later (na bewezen succes) tóch niet blijken afgerond, is dat met alle macht wordt geprobeerd verhaallijnen aan elkaar te lijmen. Ik begrijp dat het zo werkt, maar artistiek gezien is het een wurggreep.
Om bij het voorbeeld van de Bond-films van Daniel Craig te blijven: Quantum of Solace (2008) werd aangekondigd als een direct vervolg op Casino Royale. Het was voor het eerst in de geschiedenis van de Bond-films dat in een vervolgfilm de draad werd opgepakt. Oké, de meeste Bond-films zijn indirect een vervolg op de vorige, zeker als de film dezelfde hoofdrolspeler heeft, maar ze staan allemaal op eigen benen. Quantum of Solace is de enige Bond-film die moeilijk te volgen is als je de voorganger niet hebt gezien.
Mijn commentaar sluit aan bij de aanvang van Casino Royale; toen was het idee om de directe verhaallijn in de volgende film door te trekken er namelijk nog niet, dat is pas ontstaan bij het uitzetten van een vervolg. Veel verder dan die ene film van dat moment kijkt Eon Productions namelijk niet.
Skyfall (2012) staat verhaaltechnisch weer los van de vorige twee delen, mede ontstaan door het gat van vier jaar tussen deze film en diens voorganger, wat op zich weer vreemd is, omdat Quantum of Solace nogal wat open eindjes heeft.
De hele Quantum-organisatie, wat een nieuw SPECTRE (de misdaadorganisatie, niet de latere filmtitel) had kunnen worden, was net op de rails gezet, maar ontspoort met dezelfde vaart als waarin de film is gemonteerd. Want wat er precies van Quantum is geworden en enkele van diens leden, zoals de mysterieuze Guy Haines, wordt nergens duidelijk. Ook niet in Spectre (2015). In die film wordt recht geluld wat krom is om de tetralogie te overkoepelen. En plots blijkt ook Skyfall onderdeel van het grote verhaal te zijn; filmschurk Silva is met terugwerkende kracht gewoon een SPECTRE-agent. Dat wist alleen niemand toentertijd, ook hijzelf niet.
Bovenstaande is een ordinair simpel te verklaren: Eon Productions had in 2012 de rechten van SPECTRE nog niet terug. Een smet op het blazoen van de ‘officiële filmreeks’ dat teruggaat naar de jaren 60, waarin de rechten na een jarenlange strijd tussen Ian Fleming en Kevin McClory aan laatstgenoemde werden toegekend. McClory overleed in november 2006, op het moment dat de nieuwe Bond Daniel Craig furore maakte in Casino Royale. Zeven jaar later mocht Eon Productions zich eindelijk weer met Blofeld en diens misdaadorganisatie bemoeien. Een kans die de filmmakers iets te gretig hebben aangepakt, want ineens moest de man met de witte poes worden ingepast in de Craig-films.
In No Time to Die (2021) keert Blofeld voor de tweede maal terug in de gedaante van Christoph Waltz, ze konden hem na zo’n lange tijd ook niet negeren. Waltz wilde alleen terugkomen als Craig dat ook zou doen. Wat impliceert dat het na de komende film ook afgelopen is voor het misdadig brein van SPECTRE, althans gespeeld door Waltz. Na zo’n lange afwezigheid had hij op zijn minst een trilogie verdiend.
Vandaar de wijze raad om eens gek te doen en wél een keer vooruit te kijken. Dat is richting de nieuwe eigenaar van MGM ook een aardig gebaar, en ik zie daarin met Amazon ook serieus perspectief. Op die manier kan er sneller worden geleverd en weet iedereen veel duidelijker waar hij aan toe is; de producenten, de James Bond-acteur, de bioscoopketens en het publiek.
Voor het uiteindelijke product zelf kan het ook alleen maar goed uitpakken. Eén doorlopende verhaallijn uitgesmeerd over zeven uur film, waarin personages zich kunnen ontwikkelen, waarin naar één ultieme climax wordt toegewerkt, met twee megacliffhangers aan het eind van de eerste twee delen… Wellicht is deze trilogie een leuk klusje voor Peter Jackson.
Bijkomend nadeel van de trilogie is dat we daarna wéér aan een nieuwe Bond moeten wennen. Ook blijkt het financieel onverantwoord een succesvolle James Bond aan de kant te zetten. Maar helaas, het zal moeten, anders krijg ik mijn lijstje nooit kloppend: de Lazenby-solo, de Dalton-duologie, de Bond 7-trilogie, de Brosnan-tetralogie, de Craig-pentalogie, de Connery-hexalogie en de Moore-heptalogie.
Bond nummer 8 wacht een schone taak…
Reageren