Bij de wereldpremière van No Time to Die

2162 dagen. 2162 dagen tussen het moment dat ik Spectre in de bioscoop zag en toen ik No Time to Die in de Royal Albert Hall kon ervaren. Iedereen moest er lang op wachten, maar voor Bond-fans duurde het wachten nét even wat langer. Uiteindelijk was deze periode het wachten helemaal waard. Afgelopen 28 september zat ik in de Royal Albert Hall voor de première van de 25e James Bond-film No Time to Die. Vlak daarvoor stond ik samen met een huisgenoot en honderden mensen op de rode loper in Londen. Een maand na de release heeft iedereen de tijd gehad om de film te zien en ik blik er graag met jullie op terug. In dit verslag vertel ik je alle details van onze prachtige reis!

Let op, dit artikel bevat grote spoilers voor No Time to Die!

Dit avontuur begon niet in 2021, ook niet in 2020, maar ergens in wat nu een andere wereld en een eeuwigheid geleden lijkt: 2019. Na de persconferentie op Jamaica (ja, die ene waar Michael G. Wilson zei dat ze nooit een titel hebben als ze een Bond-film aankondigen) begonnen collega Jorrit en ik met plannen te maken voor een reis naar Londen. We weten allemaal wat er sindsdien in de wereld en in Bond-land is gebeurd. Een nieuwe regisseur, een pandemie en het uitstellen van de film gooiden langdurig roet in het eten. De film werd uitgesteld en Jorrit kon door de nieuwe maatregelen helaas niet meer mee. Dit heeft de pret echter niet gedrukt, want de twee dagen in Londen waren een gigantisch groot feest.

De voorbereiding

Ik zit rustig in de keuken als ik wat in de Slackgroep van James Bond Nederland voorbij zie komen. Joey zegt dat hij een extra kaartje voor de première over heeft. Een tijdje daarvoor heb ik net met huisgenoot besproken dat ik wel bij de internationale première zou willen zijn. Nu is mijn huisgenoot altijd in voor een avontuur en meldde dat hij ook graag mee zou willen, mocht dat mogelijk zijn. In pure paniek door het bericht van Joey probeer ik erachter te komen hoe hij deze kaartjes in handen heeft gekregen. Ik bel Jorrit op die me het gelukkig uit kan leggen. Daarna mijn huisgenoot met de vraag of hij ook mee wil. Hij zegt direct volmondig ‘ja’. In deze waas van stress en ongeloof lukt het me om twee kaartjes te bemachtigen. Op dat moment kan ik nog niet geloven dat ik straks in de Royal Albert Hall zit.

Omdat de dresscode black tie was zijn we voor de trip nog twee keer op en neer naar Den Bosch geweest om smokings te passen en te huren. Hier begon het echte James Bond-gevoel danig te borrelen. Het leuke was dat we onze smokings naar wens konden aanpassen, dus we liepen niet als twee schooljongetjes in exact dezelfde outfit rond. Een goed pak geeft je op zo’n première een goed gevoel en dat gaf mij al veel voorpret.

Dinsdag

In het donker vertrokken mijn huisgenoot en ik naar Schiphol, waar we vanwege corona een uur eerder moesten inchecken. Onze vlucht en de transfer verliep vlot en voordat ik het wist stonden we in het hotel. Daar konden we ons helaas nog niet verkleden, dus de eerste helft van de dag hebben we in joggingpakken doorgebracht. Na het afleveren van de koffers gingen we naar de Royal Albert Hall voor het ophalen van onze kaartjes. De joggingpakken leverden wat vreemde blikken op, maar volgens mij begrepen de werknemers wel dat wij net uit het vliegtuig kwamen. In de korte rij kwam ik onze Amerikaanse collega David Zaritsky van The Bond Experience tegen en hebben we het samen kort over de prachtige Hall gehad.

Met de kaartjes in the pocket was het tijd om een voorgeschreven zelftest op te halen bij een pharmacy (niemand heeft dit resultaat ooit nog gecontroleerd). Onderweg naar de zelftest werd onze interesse echter gewekt door een Japanse etalage. Met de testen op zak besloten we om terug te gaan en een kijkje te nemen. Het bleek de Japan House Londen te zijn, met een klein museum in de kelder, een winkel op de begane grond en een restaurant op de eerste etage. Omdat we nog een half uur moesten overbruggen voor het restaurant openging, besloten we om te gaan rondneuzen in het museum. Daar werd de expositie Tokyo 1964: Designing Tomorrow gehouden en was veel te zien over het design van de Olympische Spelen in 1964. Erg passend bij de Japanse Spelen van afgelopen zomer. Na dit bezoek was het tijd voor één van de lekkerste onverwachte verassingen die ik ooit heb gehad.

Nog steeds rondlopend in die joggingpakken gingen we naar boven naar het restaurant. Hoewel ik me ergens niet helemaal op mijn gemak voelde in dat pak, werd het een gigantisch leuke lunch. We kozen beide voor een menu bestaande uit drie gangen. Zonder dat we wisten wat we gingen eten, was het snel duidelijk dat dit niet zomaar de Japanner van de hoek is. Ik kan het eten niets anders dan voortreffelijk noemen en mijn huisgenoot durfde het zelfs zijn beste hap eten ooit te noemen. Zelf kan ik ook zeggen dat ik niet niet eerder zulk mals vlees heb geproefd.

Dit is de lekkerste hap die ik ooit gegeten heb, maar dan ook echt ooit.

Mijn huisgenoot

Na dit heerlijke intermezzo was het tijd om onszelf in de smokings te hijsen voor een nieuwe verrassing, ditmaal georganiseerd door mijn huisgenoot. Voordat we vertrokken zat hij me hiermee al te plagen en ik had werkelijk geen idee wat er zou komen. Ik wist dat hij niet heel vaak in Londen was geweest, dus ik ging uit van een bekende toeristische attractie. Het was echter iets compleet anders (en leukers). Mijn huisgenoot had een high tea gereserveerd bij The Goring, of zoals ze het in Engeland noemen: een afternoon tea. Nog voordat we daar binnenstapten, kwamen we een moeder met een jong zoontje tegen die de opmerking maakte dat wij op echte James Bonds leken. Een groot compliment! De hapjes waren erg lekker, toch was er iets speciaals wat door mijn Bond-oog was gezien. Bij de afternoon tea werd champagne geschonken en niet zomaar een champagne, maar een heuse James Bonds champagne. Er zat Bollinger in onze glazen. Hoewel ik niet veel van champagne weet, kan ik je wel vertellen dat ik deze bijzonder lekker vond. Ik zal dan ook niets aanmerken op James’ keuze. De tijd vloog voorbij en het werd snel tijd voor het moment suprême.

Koninklijke première in de Royal Albert Hall

Na aankomst bij de Royal Albert Hall werd het al snel duidelijk dat er veel fans waren. De rij was lang en ging het halve theater rond. Gelukkig duurde het wachten niet langer dan twintig minuten. Met een kleine 007-sticker op de achterkant van mijn telefoon als bewijs dat we aan de coronaeisen voldeden, mochten we doorlopen. De rij eindigde bij hekken met grote het 007-logo’s en de filmtitels. Een ideaal moment om onszelf te vereeuwigen.

Aan het einde van deze straat stond een gun barrel op meer dan ware grootte om de rode loper te betreden. Als een ware James Bond bevonden we ons opeens op de rode loper om een Royal première te beleven bij The Hall. Het zou me niks verbazen als ik mezelf toen even geknepen heb, dit was een droom die uitkwam. En ergens geloof ik het nog steeds niet helemaal. Dit zijn momenten waar je als kind over fantaseert en als je de kaartjes eenmaal hebt alleen nog maar aan denkt. Een internationale James Bond-première, wauw! Dat laatste woord was het enige wat ik me toen bedenken. Een persvak dat tjokvol stond, iedereen in stijl, fans langs de hekken en een rode loper die je begeleidt totdat je The Hall betreedt. Dit waren beelden die ik me van Skyfall (2012) en Spectre (2015) kon herinneren en waar ik nu opeens deel van was geworden.

Op de rode loper was veel te zien voor Bond-fans. Zo waren er meerdere plekken waar je met een 007-logo op de foto kon, er was een podium waar cast en crew geïnterviewd werd en er stond een heuse Aston Martin DB5 die gebruikt was tijdens de opnames (of een veredelde BMW, zo zien sommigen het ook).

Gelukkig is mijn huisgenoot brutaler dan ik. Waar ik me vaak liet opjagen door de beveiliging die constant riep dat we moesten doorlopen, zei mijn huisgenoot juist dat we hier en daar wat konden wachten om te genieten van het moment. Daar had hij natuurlijk volledig gelijk in en ik kan zeggen dat we onze tijd hebben genomen op de rode loper. Ik heb alles op me in laten werken en toen beseft hoe bijzonder het is om er te staan. Logisch dat we wilden genieten van dat moment. Eenmaal binnen was de weg naar het balkon snel gevonden. Voor de film hebben we een Heineken gedronken en daarna was het tijd om de zaal in te gaan.

De Royal Albert Hall is een prachtige zaal, laat ik daar mee beginnen. Wat het nog mooier maakte is dat we exact in het midden zaten van de rausing circle. Voor simpele stervelingen zoals wij hadden we geen betere plek kunnen hebben. Ook was het toevallig dat we naast mederedacteur Joey en zijn vader waren ingedeeld. Na een bijzondere introductie van producenten Barbara Broccoli en Michael G. Wilson kwam de cast het podium op, waarna ook Daniel Craig ook het woord nam. Het was leuk om te beseffen dat ik ‘mijn Bond’, de Bond waarmee ik mee ben opgegroeid, live kon meemaken. Hoe ver weg hij ook stond, als fan was het bijzonder om te zien.

En dan het grote moment waar we met zijn allen op hadden gewacht – mijn huisgenoot, ik, de Royal Albert Hall en alle andere nationale premières – het begin van de film. De muziek startte bij het verschijnen van het MGM-logo, daarna het Universal-logo en het eerste wat opviel was de animatie naar de linkerkant van het scherm. De gunbarrel startte wederom anders dan gewoonlijk en dit keer mistte het bloed. Ik was verrast door deze nieuwe variant en veranderingen, maar ik vond hem oké. Ik zal altijd pleiten voor een traditioneel Maurice Binderdesign met een cirkel die de film opent, maar kijkend naar het eind van de film was deze variant passend.

De film zelf vond ik geweldig, ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen. Sinds ik hem heb gezien denk ik er vaak aan terug. De kleine drie uur vloog voorbij. No Time to Die ziet er schitterend uit en de muziek is fenomenaal. Of hij voor mij op plek twee of drie staat tussen de Craig-films weet ik nog niet, maar dat maakt ook niet uit. Ik heb deze film omarmd met mijn hart en hij zal altijd bijzonder blijven voor mij. De dood van Bond, waarvan ik van tevoren echt dacht dat die niet zou plaatsvinden, deed me schokken in mijn stoel. Zwetend en trillend keek ik naar het moment dat Safin Bond neerschiet. Armen voor mijn gezicht, kijkend over het randje. Tranen biggelden over mijn wangen toen de raketten insloegen op Bond. Mijn huisgenoot vertelde me naderhand dat hij zich zorgen over me maakte of het wel goed met me ging. De dood van James voelde als het verlies van mijn eigen fundament, het verlies van mijn beste vriend en alsof mijn hart uit mijn borstkas werd getrokken. Tóch vind ik het een goed en gedurfd einde. Het past bij Craig zijn Bond, maar ik zal niet ontkennen dat ik op dat moment dacht om de zaal uit te lopen. De aftiteling duurde eindeloos en even was ik radeloos. Zou dit echt de laatste Bond-film zijn? Die vraag zong heel lang rond in mijn hoofd. Toen uiteindelijk de woorden James Bond will return verschenen sprong ik zo blij als een kind uit mijn stoel. Mijn held komt terug!

Na een wandeling door het centrum hebben we besloten het Londense nachtleven over te slaan. Moe van alle indrukken en belevenissen van die dag lag ik uitgeput in bed. Ik draaide me om en was weg. De trip en vooral de première had enorm veel indrukken op me achtergelaten. Het was een heerlijke en onvergetelijke avond geweest en dit korte avontuur was nog niet voorbij.

Woensdag

We begonnen de dag met een bezoek aan Turnbull & Asser, de enige echte kleermaker van James Bond als je het mij vraagt. Ik heb T&A eerder bezocht met mijn vader toen in 2014, als vijftienjarige tiener. Toen nog bijna een kop kleiner dan nu. Het leukste is dat Elvis, dezelfde man die mijn vader en mij rondleidde in 2014, daar wederom werkte die dag. Mijn huisgenoot en ik hebben heerlijk rustig rondgekeken en genoten van de sfeer die er hangt. Ik ben groot fan van mijn vier T&A-dassen en wilde eigenlijk de strik van Casino Royale (2006) toevoegen aan mijn collectie, maar deze was helaas uitverkocht. Toch was het leuk om er weer te zijn en ook de nieuwe dassen van hun Bond-collectie te bekijken.

Na Turnbull & Asser liepen we naar Floris, een winkel die vaak genoemd wordt in de boeken van Fleming. Daar heb ik No. 89 gekocht, de favoriete eau de toilette van Ian Fleming. We hebben nog even rondgekeken in St. Jermyn Street en toen was het tijd voor onze volgende Bond-activiteit. Een bijzondere locatie waar je niet alleen van een afstandje naar kan kijken, maar ook wat kan doen!

He’s on his own.

M in Spectre tegen Moneypenny en Q

Vlak voor de finalescènes in Spectre dineert M op een bijzondere locatie, namelijk in het oudste restaurant van Londen: Rules. Hier storen Moneypenny en Q hem om te vertellen dat Bond wel degelijk op het goede spoor zit. Dit restaurant zit op een kwartiertje lopen van St. Jermyn Street en is een bezoek waard van elke Bond-aficionado. Wij zaten dichtbij de tafel waar M zit in de film en kregen ook hier bijzonder lekker eten opgediend. De lunch was extra gezellig omdat aan de tafel naast ons ook grote Bond-fans zaten. Zij waren niet naar de première geweest, maar toen ik hen over Bond hoorde praten, kon ik het niet laten om me te mengen in hun gesprek. Dit was een goede keuze, want ze waren goed bekend met zowel de boeken als de films. Natuurlijk waren zij net als wij enthousiast over de film en erg benieuwd wat er in Craigs laatste Bond-avontuur zou gaan gebeuren.

Rules is niet alleen een restaurant, maar bezit ook nog cocktailbar met een binnentuin. Een ideale locatie voor een James Bond-fan om een ijskoude Wodka Martini te drinken. Naderhand hebben we nog lang met het barpersoneel gepraat over de 007-franchise, die eigenlijk zoals in heel Londen ook in dit deel van de stad populair is.

Na deze Bond-locaties was de reis bijna ten einde. ’s Middags hebben we de London Dungeon bezocht en snel daarna was het spullen pakken en vliegen. Ik zeg uit de grond van mijn hart dat deze twee dagen geweldig waren en een het een gigantisch feest was. Zowel ik als Bond-fan als mijn huisgenoot hebben het gigantisch naar ons zin gehad. Het enthousiasme van de Londenaren over liefhebbers van James Bond is bijzonder apart om mee te maken. Iedereen in die stad praat zo graag over 007. Het zorgt ervoor dat je met iedereen een praatje kan maken en maakt tripjes als deze nog leuker.

De vijfjarige Gosse, die als jongetje begon met een James Bond-videospelletje, had nooit gedacht dat hij ooit bij een internationale première zou zijn met een van zijn beste vrienden. Na zes lange jaren van Bond-droogte heeft deze reis mijn liefde voor het personage James Bond nog groter gemaakt. De film maakte emoties bij me los waarvan ik nooit had gedacht dat een Bond-film dat zou kunnen doen. Ik kijk met enorm veel plezier terug op deze dagen en kan alleen maar de Londenaren, het team van James Bond Nederland en mijn huisgenoot bedanken voor deze geweldige totaalervaring. Een nieuwe 007-film is altijd een bijzondere ervaring. Daarom ben ik erg benieuwd naar jullie eerste bezoek aan No Time to Die en jullie beleving van deze nieuwe film. Ik lees het graag in de reacties!

Synopsis

James Bond (Daniel Craig) is teruggetreden als geheim agent van MI6 en geniet van een minder hectisch leven op Jamaica. De vrede wordt al snel verstoord nadat zijn oude vriend Felix Leiter (Jeffrey Wright) van de CIA hem bezoekt en M (Ralph Fiennes), die ook op zoek is naar 007 voor een nieuwe missie, James om hulp vraagt. Als Bond een nieuwe 00-agent met de naam Nomi (Lashana Lynch) treft leert hij dat zij hem heeft vervangen als MI6 haar beste top agent. Ze is trouwens niet onder de indruk van zijn behaalde successen. De missie om een ontvoerde wetenschapper te bevrijden krijgt een andere wending en is veel gevaarlijker dan gedacht. Het verhaal brengt Bond op het spoor naar een mysterieuze schurk met de naam Safin (Rami Malek) die van plan is zijn nieuwe levensgevaarlijke uitvinding te gebruiken.

No Time to Die, onder regie van Cary Fukunaga en met de muziek van Hans Zimmer, draait nu in de Nederlandse bioscoop.