Jasper HartogNou, dat was me het bommetje wel: Bond-baas Barbara Broccoli die niets nieuws vertelt en Bond-liefhebbers buitelen over elkaar heen. Ze geeft niets om onze held! Als er iemand van James Bond houdt, is zij het wel! Bond is dood! En zo bleef het nog lang onrustig op de socials.
In de eerste plaats, beste fans, Barbara Broccoli is niet verplicht om Bond-films te maken. Het is wat wij graag zien dat zij doet, of dat iemand anders het doet, dat boeit in principe niet. Wij willen een nieuwe film, zo simpel is het. Toevallig is zij degene die de touwtjes in handen heeft, dus zijn logischerwijs alle ogen op haar gericht. Als zij werk maakt van een nieuwe film, gaat de bal vanzelf rollen.
In overleg natuurlijk. Die bejaarde broer van haar heeft ook heus nog wel wat in de melk te brokkelen. Maar zonder zijn zus kan hij niets. Zij is de enige echte troonopvolger van wijlen de oude Broccoli en zij zal haar vaders nalatenschap verdedigen tot ze er ook zelf bij neervalt.
Embed from Getty ImagesDe reacties op NU.nl van minions die wel eens een Bond-film hebben gezien, zijn hilarisch. Voorbeeldje:
‘schavuit’ schrijft: ‘Een vrouwelijke producent die moet gaan nadenken over de toekomst van een klassiek mannelijk personage? Ik denk nu al te voorzien dat de volgende Bond film, als die nog ooit komt, een afgang zal zijn voor de franchise.’
Waarop ‘Terugkomendop’ reageert: ‘Waarom zou een vrouwelijke producent dat niet net zo goed kunnen als een manlijke? Denk je dat mannen beter zijn dan vrouwen?’
Wat ik nooit heb begrepen is dat reaguurders liever over iets anders praten dan over het onderwerp waarover zij hun plasje doen. Het lijkt wel een sport om zo snel mogelijk op een ander spoor te belanden. Gelukkig is er ‘mick’ die ons bij de les houdt:
‘Mannen zijn in bepaalde dingen beter dan vrouwen. Daarentegen zijn vrouwen weer beter in bepaalde dingen dan mannen. In het geval van een macho/gentleman die geheim agent is…..dan denk ik dat een man dat beter kan vertolken dan een vrouw.’
En zo komen we van een uitgekauwde uitspraak van een producent vanzelf in een volgende eindeloze discussie terecht, ondertussen laat iedereen ongevraagd weten dat Sean Connery of Roger Moore de beste James Bonds waren. Schavuit verdient er elf duimpjes en een harde plasser mee. Wat is het toch heerlijk om gelijk te krijgen.
Het kan ook best dat Barbara Broccoli ons maar wat op de mouw speldt. James Bond? Wie was dat ook alweer? We gaan er eerst eens even goed voor zitten, daar hebben we na No Time to Die (2021) nog helemaal de kans niet toe gehad. Twee jaar alweer? En vier jaar na de laatste filmopnamen? Gut, wat gaat de tijd toch snel hè? En dat allemaal met een vette knipoog. Want hoewel het voor de buitenwereld lijkt alsof zij al vier jaar op haar luie reet zit, is de toekomst van James Bond de komende tien, vijftien jaar veiliggesteld met een dichtgetimmerd en stevig doorwrocht plan.
Hoewel onwaarschijnlijk, is dit scenario niet compleet ondenkbaar. Want waarom zou zij bij iedere vraag, en iedere vraag is hetzelfde, het achterste van haar tong laten zien? Nogmaals, zij is ons niets verplicht. Moet je niet beginnen dat dat wel zo is, egocentrisch geleuter. Want ook al heeft zij het imago van een Wonder Woman, ze is niet afkomstig uit Themyscira en dus gewoon een mens van vlees en bloed. Met een eigen wil en een eigen leven dat weliswaar al sinds haar vroege jeugd werd ingekleurd door James Bond, maar niettemin staat het haar vrij alternatieve films te maken en te gaan en staan waar zij wil. Is dat voorlopig even niet op een Bond-set, dan moeten wij dat simpelweg accepteren.
Bij het nieuws dat er eind 2023 nog steeds geen schot in de zaak zit, schuilt dan wel het gevaar dat het erop lijkt dat er sinds No Time to Die niet over de toekomst van James Bond is nagedacht. Dat is het punt dat steekt, het totale gebrek aan perspectief. Geen flinter. Het einde van de laatste Bond-film lijkt een voorbode; James Bond is echt dood.
En als dat werkelijk zo is na een carrière van zestig jaar en 25 films, moet ons dat niet worden verteld? Het zou op zich wel netjes zijn. Dan hebben we een catalogus met 25 vermakelijke films en kunnen we er een streep onder zetten.
Zo zal het alleen niet gaan. Ondanks alle concurrentie in de bioscopen blijft 007 een kassamagneet, en dat met wisselend succes al zestig jaar. Het is een verdienmodel. De hele Bond-entourage kan zo voor negen nullen aan Disney worden verkocht, die weet er wel raad mee. Spin-off hier, themapark daar.
Maar daarvoor ligt 007 Barbara Broccoli te nauw aan het hart. Daarvoor houdt ze te veel van haar vader, en van James Bond. Daarvoor is zij te veel mens. Godzijdank.
Dus kunnen we niet anders dan speculeren. Speculeren en wachten. Wachten tot James Bond gewikt en gewogen in deze moderne tijd past en wij daar dan op enig moment officieel nieuws over krijgen. Dat kan zomaar vandaag of morgen op een doordeweekse dag. Zoals we op dinsdag 20 augustus 2019 ergens in de namiddag kregen te horen dat Bond 25 No Time to Die ging heten.
Eigenlijk had deze column in zijn geheel over John Barry moeten gaan. De Bond-componist zou deze maand 90 jaar zijn geworden. John Barry maakte elke film waaraan hij meewerkte beter. Zelfs slechte films wist hij op te krikken tot een bezienswaardigheid.
Recentelijk zag ik Enigma (2001) van Michael Apted. Het werd John Barry’s laatste filmscore, tien jaar voordat hij stierf. Het ligt vertrouwd in het gehoor; het verlengde van een Bond-soundtrack. Pixar klopte later ook nog aan, getuige de eerste trailer van The Incredibles (2004). Regisseur Brad Bird wilde de jaren 60-sound van Barry horen, maar dat station was de inmiddels vijfvoudig Oscar-winnaar ruimschoots gepasseerd. Jammer dat ze er samen niet uit zijn gekomen. Het had de laatste moderne Bond-soundtrack van John Barry kunnen zijn.
Lang geleden hoorde ik op de achtergrond The Specialist (1994). Zonder iets van die film te weten, pikte ik het geluid van John Barry er zo tussenuit. Uniek en vertrouwd. En zo zijn er genoeg latere werken te vinden van dertien in een dozijnfilms met een dijk van een soundtrack. Check Spotify maar eens op Indecent Proposal (1993), The Scarlet Letter (1995), Mercury Rising (1998).
Embed from Getty ImagesBarry was meester van de thema’s, hét grote verschil met zijn opvolger bij James Bond David Arnold. Hoewel Arnold qua kleur het dichtst in de buurt komt van zijn grote voorbeeld, ontbreekt het hem aan de Midas touch.
Nu we het voorlopig toch moeten doen met die oude Bond-films, laat je deze regenachtige herfstdagen lekker meevoeren door de Bond-sound van John Barry. Of beluister een van die andere klassieke thema’s: Zulu (1964), Born Free (1966), The Lion in Winter (1968), Midnight Cowboy (1969), Mary; Queen of Scots (1971), Robin and Marian (1976), The Deep (1977), The Black Hole (1979), Somewhere in Time (1980), Body Heat (1981), Frances (1982), Out of Africa (1985), Dances with Wolves (1990), Chaplin (1992)… en vergeet natuurlijk The Persuarders (1971-1972)! niet. Besef wat John Barry ons heeft nagelaten, en dat zijn geluid voor een hoge mate verantwoordelijk is voor het gevoel dat je bij al die films krijgt. Kippenvel. Keer op keer.
Nog even dit…
Alles wat James Bond Nederland publiceert, gebeurt volledig op vrijwillige basis en non-profit. Wil je JBN steunen middels een donatie, dan komt dit volledig ten goede aan betere artikelen. Elke cent wordt direct geïnvesteerd in onze website. Doneren kan via het onderstaande bankrekeningnummer. We danken je hartelijk voor je gift.
NL55 RABO 0338 6331 46 ten name van Stichting James Bond Nederland
Corneel Vanfleteren
Gosse Drent
Reageren