Gosse DrentNa twaalf jaar en zeven films nam het grote publiek afscheid van Roger Moore. Al bijna werd Pierce Brosnan aangekondigd als opvolger, maar dit ging niet door. De producenten van Remington Steele besloten op het laatste moment om toch nog één seizoen van de Amerikaanse Tv-serie te maken. Daarom werd in 1986 Timothy Dalton aangekondigd als de nieuwe 007.
In Daltons korte, maar sterke reeks Bond-films liet hij een nieuwe kant van het personage zien. Deze kant kwam het beste naar voren in Licence To Kill (1989), een film die dit jaar 30 jaar bestaat. Tijd voor onze collega’s van James Bond Club Deutschland om, met als speciale gast; Vijfvoudig James Bond regisseur John Glen, een feestje te geven.
Vroeg uit de veren
Zondagochtend om 7:15 uur stond mijn collega Jorrit voor de deur. Het zou voor hem één van de vele avonturen worden met buitenlandse collega’s en Bond-beroemdheden. Voor mijzelf was het echter de eerste keer dat ik buiten Nederland fans van de franchise zou ontmoeten, laat staan een Bond-beroemdheid. Ik ben ooit in 2014, met vakantie in Londen, Gemma Arterton (Quantum Of Solace, 2008) tegengekomen, maar daar blijft het dan ook bij. Daarom was ik ditmaal meer gespannen dan voor een normaal dagje uit.
Tijd voor lunch, verhalen en cocktails
Scheurend met Jorrit zijn Spaanse volbloed over de Autobahn reden we naar Frankfurt. We lieten onze spullen achter in het hotel – waarbij je geen Bond-set moet voorstellen, maar een klein kamer met al helemaal een piepklein badkamertje – en liepen naar het restaurant van hotel Fleming. Hoe gepast kun je het hebben. Eenmaal binnen werden we hartelijk begroet door onze Duitse collega’s, maar tussen hen zat een speciale gast. Mister John Glen, regisseur van alle Bond-films uit de jaren 80, stond op toen ik kennismaakte met iedereen rondom de tafel. Met een kalme stem gaf hij me een hand en zei hij:
John Glen, nice to meet you.
Ik vertelde hem verrassend rustig mijn naam – dat voor menig buitenlander niet goed uit te spreken is – en nam plaats aan de tafel voor acht. De dag kon nu echt beginnen.
Het was een voortreffelijke lunch waar zowel de heren van James Bond Club Deutschland, John Glen als Jorrit en ik duidelijk plezier hadden. Luisterend naar zijn verhalen was de tijd om voordat ik het wist en was het tijd voor het volgende item op de planning: een cocktailreceptie. Tijdens deze receptie waren verschillende Bond-relikwieën te vinden. Zo waren er callsheets van Bond-producties, muziekwerken en handtekeningen te vinden van de franchise. Het gaafste was nog wel het moment dat John Glen, aan de hand van The James Bond Archives, over al zijn Bond-films iets had te vertellen.
We had quite a big problem with Rogers last one, because the climax of the movie was in danger. The whole 007-stage burned down and the set was rebuild in just three weeks. Quite remarkable.
John Glen over de finale van A View To A Kill
De DB5
Na deze receptie was het tijd om een DB5 te aanschouwen (lees: aanbidden). De bolide zag eruit alsof hij zo uit de fabriek was gerold. We konden er zolang naar kijken als ons bekoorde en in de garage hingen nog veel andere Bond-frutsels; denk aan posters, bouwtekeningen van de Goldfinger DB5 en Aston Martin-posters. Het moment suprême had het wegrijden van de auto met John Glen moeten worden, maar de DB5 staat niet voor niets bekend om zijn problemen. Na wat gezeur met de accu lukte het uiteindelijk toch om weg te rijden. Op naar het volgende onderdeel, das Deutsches Filminstitut & Filmmuseum waar later die avond Licence To Kill zou worden getoond.
Een moment met John
In het Duitse Filmmuseum werd ons selecte gezelschap vergroot met bezoek door leden van de Duitse Bondclub. Glen nam ruim de tijd voor foto’s en handtekeningen voor alle aanwezigen. Hij maakte een klein praatje en vroeg me of ik uit Nederland kwam. Natuurlijk zei ik ja en hij begon direct te vertellen over zijn zoon die hier afgelopen zomer heeft rondgevaren. Zowel Jorrit als ik staan zo trots als een pauw op onze foto’s met de vijfvoudig 007-regisseur.
John stelt hier de vragen
Na deze mooie momenten met de 87-jarige Brit was het tijd voor piano en zang van Lady Bond. De Duitse zangeres Meike Garden zong voor al het publiek en Mister Glen drie Bond-titelsongs (For Your Eyes Only, All Time High en Licence To Kill) en een eigen geschreven nummer. Het publiek genoot zichtbaar en John bedankte haar hartelijk na afloop. Voordat het slotstuk – het kijken van de film – zou beginnen, was er van tevoren nog één onderdeel te doen. In de kleine bioscoopzaal van das Deutsches Filminstitut konden fans allerlei verschillende vragen stellen aan de regisseur, die daar vervolgens mooie antwoorden op gaf. Soms trok hij in het antwoord zijn eigen plan, maar leuk was het elke keer weer.
Time for a well earned drink
Jorrit en ik sloten de avond af in de bar van ons hotel, samen met onze collega Benjamin Lind van The Bond Bulletin. Met veel gepraat en gelach praatten we over de afgelopen dag, de aankomende Bond-film No Time To Die (2020) en allerlei zaken binnen en buiten Bond. Om 2:30 uur was het uit met de pret en namen Jorrit en ik afscheid van onze Duitse vriend. Al met al was het een schitterende dag waarin we veel gezien en gehoord hebben. James Bond Nederland wil James Bond Club Deutschland en The Bond Bulletin graag bedanken voor het mooie programma en alle ervaringen.
Met dank aan Sacha Braun van fotostudiosaschabraun.de voor de zeven foto’s! Wist je trouwens dat hij samen met Martijn Mulder een fotoboek rond OHMSS50 heeft gemaakt? Je kan het hier bekijken en bestellen.
Jorrit van der Valk
Redactie
Reageren