Wachten…En live…Niks. Is het mijn verbinding? De mail komt gewoon binnen. Pagina verversen. Nog niks. Het zou nu toch moeten beginnen… Twitter. Tijdlijn laden… Ik ben niet de enige. Iedereen wacht. En wacht. En wacht…
Dat laten wachten is inmiddels het handelsmerk van de James Bond-productie geworden. Deze laatste minuten kunnen er ook nog wel bij. Maar wat is het ongelooflijk spannend!
Dan, vijf hele minuten later: een stem vanaf Jamaica. Een Engels klinkende mevrouw. Ah, beeld, eindelijk. Waar zit ik naar te kijken? Een olijfboom. En daar is de mevrouw, in haar badpak, met in haar handen een stapel Bond 25-cue cards, achter haar een kabbelende oceaan. Ze belooft ons exclusief James Bond-nieuws! Nou, kom maar op!
En waar anders kan dit exclusieve nieuws beter vandaan komen dan waar het allemaal begon: Goldeneye, Ian Flemings huis op Jamaica. Deze locatie is de natte droom voor iedere James Bond-aanbidder. Dit is heilige grond. Hier mogen wij enkel knielend over het grastapijt kwijlen. En wat is het er mooi.
De camera maakt al uitzoomend een duizelingwekkend vogelperspectief als de mevrouw met de cue cards een halve cirkel draait en gelukzalig haar armen spreidt. What a view! To a kill…
In sneltreinvaart een ingelast filmpje met vierentwintig ultrakorte scènes uit de voorgaande Bond-films, allen duidelijk voorzien van hun bijbehorende nummer van één tot en met vierentwintig. Want deze, de nieuwste, voor wie het nog niet wist, wordt de vijfentwintigste.
Kom maar op met die titel!
Weer terug op Jamaica, bij de olijfboom. De mevrouw legt de argeloze kijker nog even uit waar Goldeneye voor staat: hier schreef Ian Fleming al zijn James Bond-boeken van Casino Royale tot en met The Living Daylights. Alhoewel, Octopussy and The Living Daylights, zoals de bundel officieel heet, is het laatst gepubliceerde werk in Flemings James Bond-reeks en bestond in eerste instantie uit twee korte verhalen die de auteur begin jaren 60 schreef. De officiële laatste punt zette hij daar op Goldeneye in 1964 achter het verhaal The Man with the Golden Gun, dat in 1965 postuum werd uitgegeven.
Maar daar komen we niet voor. De titel! De titel!
De mevrouw houdt ons nog even in spanning: exclusief nieuws dus, waaronder de bekendmaking van de cast. En de man zelf, Daniel Craig, is er ook bij. Dat is wel het minste…
Hé, en wie vragen heeft aan de filmmensen: stuur ze door via Twitter met de hashtag Bond25! Dat is B-O-N-D-2-5.
En daar zitten ze dan, die filmmensen: James Bond-producenten Barbara Broccoli en Michael G. Wilson en regisseur Cary Fukunaga. Cary moet even wakker geschud worden, die zit nog met een handje onafgeronde plotlijntjes in zijn maag. De ene camera zwenkt, de andere heeft problemen met de zoomfunctie. Ze zijn al begonnen! Het is ook zo vroeg daar op Jamaica, ze hebben de vorige dagen behoorlijk moeten uitrekken om niet rond etenstijd in slaap te vallen. Dat breekt nu een beetje op. Maar ja, het is live. Het moest live, want hoe kunnen de fans anders hun vragen insturen?
Barbara krijgt het woord, legt het belang van de locatie nog eens uit, dat Ian Fleming hier James Bond creëerde, 57 jaar geleden… Het is live. Michael? Michael beaamt het. ‘57 jaar geleden’, herhaalt hij als hij het woord van zijn zus overneemt. Wat hij verder zegt, blijft onduidelijk, de geluidsman van dienst had verwacht dat de oude Wilson daar enkel als mislukte Sean Connery op de achtergrond zou figureren en nu begint hij ineens te praten! Schuiven open, schuiven dicht. Paniek! Geluid! Er is geluid! Maar niet dat van Michael. Het is de chef de cuisine die zijn personeel een standje geeft. Hagelslag! Overal hagelslag over de vloer! Wie van de arrogante filmsterren heeft daar gezeten met het ontbijt? Potverdomme! Iemand heeft met zijn lompe poten dikke vlokken chocola de heilige grond ingetrapt!
Die 57 jaar geleden, dat is precies het aantal jaren geleden dat Dr. No, deels op Jamaica, werd gemaakt, niet wanneer Casino Royale werd geschreven. Aan het eerste James Bond-boek begon Fleming namelijk precies tien jaar daarvoor. Nogmaals, daar komen we niet voor. De titel graag!
Michael praat nog even onhoorbaar verder, iets over een ‘great team’ (natuurlijk), en de bevestiging van de laatst toegevoegde schrijvers: Scott Burns en, hoe heet ze ook alweer, Phoebe Waller-Bridge.
Dan het eerste exclusieve nieuwtje uit monde van Barbara: ‘We treffen James Bond in inactieve dienst, waar hij zichzelf vermaakt op Jamaica…’ Eindelijk informatie waar we iets aan hebben, en gelijk iets wat we in de serie nooit eerder hebben meegemaakt. Speciaal voor Bond is op het eiland een huis gebouwd, van hieruit begint hij zijn avontuur.
Klinkt veelbelovend! En nu die titel!
Het ministerie van Cultuur en Toerisme op Jamaica helpt hartstikke lekker mee (met dollartekens in hun ogen), momenteel zagen en timmeren zo’n 500 Jamaicanen zich een beroerte —en o ja, een titel is er nog niet…
Pardon!?
Ze doen er nogal lacherig over daar aan tafel. Michael kan zich niet herinneren wanneer ze bij de vorige films wél een titel hadden in dit stadium — in welk universum verkeert die man? Casino Royale, Quantum of Solace, Skyfall, Spectre… Allemaal titels die tijdens een dergelijke bekendmaking pontificaal op een groot scherm achter hem stonden. Die Another Day is de laatste titel die bij aanvang van filmen nog niet bekend was, dat is ruim zeventien jaar geleden. Geen titel is volgens Wilsons idee inmiddels traditie geworden. Nee Michael, dat is een halve eeuw geleden waarin aan het eind van iedere Bond-film de volgende al werd aangekondigd. Octopussy was in 1983 de laatste waarin opvolger From a View to a Kill alvast werd vermeld.
En zo bleven we op een van de mooiste locaties ter wereld toch een beetje met lege handen achter. Daar kon de bekendmaking van de cast verder weinig aan veranderen. Een berg bekende namen, ook die van Rami Malek wisten we in principe al. Grootste verrassing: Jeffrey Wright keert terug als Felix Leiter (en Christoph Waltz als Blofeld, maar mondje dicht nog…).
De drie vragen via Twitter die werden voorgelezen, voegden verder ook weinig toe. Die stonden trouwens al op de cue cards gedrukt, dus dat hele live-gebeuren had best semi-live gekund.
Na jaren wachten en speculeren willen we natuurlijk gewoon te graag. We willen die titel, we willen die film, we willen álles. Wat we krijgen is beetje bij beetje, want dat verkoopt beter. Iedere keer een tipje van de sluier. Iedere keer een berg media-aandacht. Geef ze ongelijk.
Waar is de tijd gebleven dat een Bond-film eindigde met de aankondiging van de volgende? Laten we het Michael G. Wilson eens vragen…
Haha!, het hele gebeuren was minstens zo memorabel als een Bond-film zelf. Die persconferentie staat ons over 20 jaar nog steeds op het netvlies, en voor zover er geluid bij was ook op ons trommelvlies. Haha!
Overigen denk ik zelf dat het vanaf het begin de bedoeling was dat het om 14.15 uur zou beginnen. Dan wisten ze zeker dat de wereld klaar zat. Ik bedoel, wie begint er nu om 10 minuten over twee de wereld toe te spreken?
Op de persconferentie wekten sommigen de indruk dat ze vijf minuten voor het begin pas waren gevraagd erbij aanwezig te zijn. Laten we hopen dat de callsheets de komende maanden wel op orde zijn.