Twan ArtsIk was een jongentje van tien jaar toen het 007-virus mij te pakken kreeg. De eerste zeven Bond-films werden op de Nederlandse televisie uitgezonden. Dr. No miste ik, maar van From Russia with Love en Goldfinger wist ik flarden op te vangen voordat ik door mijn ouders naar bed werd gestuurd. Ik ontdekte in de Televizier tv-gids dat er op de eerstvolgende zaterdagavond wéér een Bond-film zou worden uitgezonden, genaamd Thunderball. En dus vroeg ik mijn moeder de videorecorder in te stellen zodat ik de film op zondagochtend kon kijken. En wat ik als jochie die bewuste ochtend zag, overdonderde me compleet. Althans, tot zo’n twintig minuten voor het einde van de film. Want toen bleek dat de climax van Thunderball niet op de VHS-band was vastgelegd….
Het is mijn oudste en één van mijn meest gekoesterde Bond-herinneringen. In de jaren die volgden heb ik, net als Magda in Octopussy, veel meer mooie herinneringen verzameld. Vooral aan die begindagen als Bond-fan denk ik met veel plezier terug. Hoe ik langzaam maar zeker de wereld van 007 ontdekte. Ik spaarde mijn zakgeld op (vijf gulden per week) zodat ik eens in de acht weken voor veertig gulden een James Bond videoband bij de V&D kon kopen. Wanneer ik een plaatje van een Bond-film in een televisiegids of tijdschrift zag, knipte ik deze uit en plakte hem in mijn ‘James Bond tijdschriftje’. En het cassettebandje met daarop alle Bond-liedjes draaide ik grijs op mijn walkman.
Even voor de jonge lezers onder jullie; dit is wat je deed in het pre-internet tijdperk waarin je nog geen films kon downloaden, JPEG’s kon opslaan of muziek kon streamen. Informatie was schaars en je moest er verdomd hard naar zoeken! Zo kan ik me nog herinneren hoe stomverbaasd ik in de bioscoop zat toen voorafgaand aan de film Batman Forever de teaser trailer van GoldenEye werd vertoond. Een nieuwe James Bond film?! What the fuck! De daaropvolgende twee uren waarin de vleermuisman het witte doek domineerde, maakte geen indruk meer op mij. Er kwam een nieuwe Bond-film aan, dat was het enige waaraan ik dacht! Ik wilde zo snel als mogelijk weer naar de bioscoop in de hoop de teaser trailer nóg een keer te kunnen zien. Want ja, beste jonge lezers, om een trailer van een film te kunnen zien, moest je destijds echt nog letterlijk naar de bioscoop toe.
Rond mijn twintigste stond het verzamelen van Bond-herinneringen op een laag pitje. Ik ontwikkelde andere interesses, hoewel deze ook niet ver van de wereld van Bond afstonden (vrouwen en alcohol). Een andere reden voor mijn ‘tijdelijke desinteresse’ in 007 kwam door een tegenvallende The World Is Not Enough en een dra-ma-tische Die Another Day. Sterker nog; ik herinner me dat ik na die laatstgenoemde film de bioscoop verliet en tegen mijn vrienden zei dat als de volgende Bond-film weer zo’n misbaksel zou zijn, ze mij als fan kwijt waren. Gelukkig is het zover nooit gekomen…
In 2008 ontmoette ik Roger Moore. Nog zo’n mooie Bond-herinnering. Voor een signeersessie van zijn memoires Voor altijd James Bond bezocht hij Amsterdam. Samen met een vriend ging ik er naartoe. Onderweg bedacht ik me wat ik zou zeggen tegen mijn jeugdidool. Een compliment, een bedankje, een korte anekdote….ik had het allemaal paraat in mijn hoofd. Totdat ik daar plots écht tegenover de zevenvoudige Bond-vertolker stond. Hij signeerde het boek, gaf het aan me en glimlachte vriendelijk. En ik zei…niks, noppes, nada! Met een bek vol tanden lachte ik schaapachtig terug en liep weg. Stoer hoor, Twan!
Eind vorig jaar kwam er, met het door mij geschreven boek James Bond voor Dummies, nog een mooie Bond-herinnering bij. Misschien wel de mooiste tot dusver. Sowieso had Ik nooit verwacht op mijn 33e levensjaar nog steeds Bond-herinneringen te verzamelen. En eerlijk gezegd hoop ik daar ook nooit mee te stoppen!
Jasper Hartog
