Column: Circus Royale

In het jaar 2017 zal de Bond filmfranchise veel jubilea meemaken. Zo viert Tomorrow Never Dies haar twintigste verjaardag, is het dertig jaar geleden dat The Living Daylights verscheen, draaide The Spy Who Loved Me veertig jaar geleden in de bioscopen en bestaat de film You Only Live Twice alweer vijftig jaar. Dus reken komend jaar maar op wat extra aandacht voor deze films op de wereldwijde Bond websites. Zeker zolang de productie van Bond 25 nog niet van start gaat, zijn we als 007 liefhebbers verstoken van écht nieuws en moeten we teruggrijpen op die “gouwe ouwe”.  Maar er is nóg een Bond film die dit jaar een jubileum viert. Vijftig jaar geleden kwam namelijk de officieuze Bond film Casino Royale uit. Zonder twijfel de meest absurde James Bond verfilming die er ooit is gemaakt.

Officieuze Bond film….tja, het is maar net hoe je het bekijkt. Producent Charles K. Feldman bezat de filmrechten van Ian Fleming’s eerste James Bond thriller en besloot ze – in de hoogtijdagen van Spymania – te verzilveren. Formeel is het dus wel degelijk een boekverfilming. Oké, er werd weinig van het boek gebruikt voor de film maar dat kan je ook zeggen van You Only Live Twice of Moonraker. Wat de jaren zestig versie van Casino Royale de stempel ‘officieus’ bezorgd, is het feit dat de film niet door EON Productions is geschoten. EON Productions – eigendom van Broccoli & Saltzman – bezaten de filmrechten van alle andere Bond boeken, maar niet die van Casino Royale (en deels Thunderball). Hoe de rechten van Casino Royale precies in handen van Feldman zijn gekomen, is een verhaal op zich.

Halverwege de jaren zestig was James Bond zo hot als de Sahara en het is dan ook niet gek dat Feldman zonder moeite een flink budget kreeg om Casino Royale te verfilmen. Aanvankelijk wilde hij er een serieuze thriller van maken maar het is een understatement om te zeggen dat hij daarin niet is geslaagd. Laats heb ik de film voor het eerst in misschien wel vijftien jaar weer eens bekeken. Met moeite kan ik daar wel aan toevoegen. Het is een draak van een film. Een soort van Austin Powers zonder geslaagde grappen. Het verhaal is onnavolgbaar en combineert zaken als zeven (!) James Bonds, indianen, hypnose, vliegende schotels, Mata Hari en doedelzakken. Er is werkelijk waar geen touw aan vast te knopen. Wat op zich niet vreemd is wanneer je weet dat er maar liefst vijf regisseurs aan de film hebben gewerkt. En blijkbaar waren de opnames zelf ook een zooitje. Acteurs die weigerden met elkaar in een scene te spelen, een flink uitlopend draaischema, van de set weglopende acteurs en verschillende ontslagen…niets ontbrak op de set van Casino Royale.

De film is dan ook hét voorbeeld dat zelfs wanneer je alles in huis hebt, je nog steeds een wanproduct kunt afleveren. En ik bedoel dan ook werkelijk álles in huis: je baseert de film op een sterke bestseller (misschien wel het beste Bond boek), kan meevaren op de immense populariteit van je hoofdpersonage, krijgt een voor die tijd ongekend hoog budget mee van de studio en weet daarmee een Oscar winnende regisseur (John Huston), een ervaren scenarioschrijver (Billy Wilder) en steracteurs Orson Welles, David Niven (nota bene een favoriet van Fleming voor de rol van 007), Peter Sellers en Woody Allen aan je te binden. Hoe langer ik erbij stil sta, hoe knapper ik het vind dat ze er zo’n baggerfilm van hebben weten te maken.

Is er dan niks goed aan deze versie van Casino Royale? Wat mij betreft één ding; het nummer The Look of Love van sixties icoon Dusty Springfield. Een heerlijk sexy nummer wat Spielberg jaren later opnieuw zou gebruiken voor zijn ode aan James Bond in Catch Me If You Can. En vooruit dan, nog een positief puntje: het vrouwelijk schoon. Want van alle Bond films kent deze film het hoogst aantal bloedmooie vrouwen. Wat dat betreft komt de film de belofte op de filmposter wel na:  “a Bondwagon full of the most beautiful and talented girls you ever saw!” Daarbij moet je getalenteerd wel als een rekbaar begrip zien.

https://youtu.be/0px9QxojVjU%20